LEZERSCOLUMN - Een duik in een plas water: het échte voetbalgevoel
Het is zaterdag, 7 uur in de ochtend. Ouders liggen nog in bed, ik ben klaarwakker. Met m'n NAC-pyjama aan en de gel in mijn haar nog hard van gister, loop ik zachtjes naar beneden.
Door: D. van Meel
Ik zet de tv aan op 4. Telekids begint. Eerst Calimero, om wakker te worden. Dan Biker Mice from Mars, om me een echte man te voelen. Na Pinkie and the Brain weet ik het zeker: we zijn vandaag onoverwinnelijk. Als Carlo en Irene binnen zijn, hang ik aan hun lippen. Ik kijk alles, behalve de Lipstickshow, is voor meisjes.
In die tijd ontbijt ik, doe ik het trainingspak van mijn dorpsclub aan en doe ik nog wat extra gel in mijn haar. Om half 12 zit ik weer voor de tv. Word ik op scherp gezet door de Mega Blubber Powerrace. Tijdens de race vet ik mijn Lotto's in. Mijn tas heb ik gister al gepakt. Nooit weet ik wie de race gewonnen heeft; moet om half 1 op de voetbal zijn.
Als ik mijn fiets pak, hoor ik Carlo en Irene nog zingen dat het nog twee minuten duurt voordat het stopt. Snel gooi ik mijn tas met de twee hengels over mijn rug. Niet comfortabel, wel handig. Ik fiets hard. Het regent, al heel de ochtend. Ik hoop dat Carlo en Irene gelijk krijgen.
'Nog twee minuten voordat het stopt'
Ik recht mijn hoofd een beetje, laat de grote druppels op mijn gezicht vallen en doe alsof het niet regent. Het sportpark is in zicht. De gel drupt in mijn ogen, toch iets teveel erin gedaan.
Hijgend begroet ik in de warme kantine mijn trainer en teamgenoten. Ze kijken niet vrolijk. Nog vóór een teamgenoot het zegt, weet ik het. Hij zegt het tóch, alsof –ie me voor wil zijn: "Afgelast…" Even haat ik 'm. Even haat ik mijn trainer. Even haat ik de club en deze dag. Maar voor altijd haat ik dat woord: afgelast.
Als ik even later een snoekduik maak in een plas op het trainingsveld, met mijn teamgenoten zing onder de douche met onze kleren aan en mijn broodje frikadel wegspoel met een AA'tje, weet ik pas: het is goed zo. Pas dan is het écht zaterdag.