Gebalde vuisten

Op het EK was het Stade de Suisse tot tweemaal toe overwegend oranje gekleurd, behalve op de tribune waar de pers plaats nam. Alleen Turkse journalisten willen zich nog wel eens laten meeslepen door hun vaderlandliefde en trekken het tricot van de nationale ploeg. Maar eigenlijk is dat ?not done?.

Die ongeschreven regel is te verklaren door het objectieve karakter dat journalisten dienen te hebben. Is Nederland slecht, dan dient dat te worden geschreven. Speelt Oranje superieur, dan moet ook dat de toon van het verslag zijn. En wanneer je vooraf al laat blijken middels kleding om ietwat gekleurd naar een wedstrijd te kijken, dan is een subjectief verslag vrijwel gegarandeerd.

Een andere ongeschreven regel is het respect voor de volksliederen. Waar journalisten eigenlijk nooit en te nimmer opstaan van hun stoelje, zelfs niet bij de wave, is het blijven zitten tijdens het volkslied eveneens ?verboden?. Maar hoe zit het met de blijdschap bij een doelpunt van het land waar je roots ligt? In hoeverre mag een journalist blij zijn, of zelfs juichen, bij een doelpunt van zijn land?

Ik durf het antwoord eigenlijk niet te geven. Persoonlijk kon ik zowel tegen Italië als tegen Frankrijk een kleine maar zeer gemeende gebalde vuist niet onderdrukken. Toch even die blijdschap toen Oranje scoorde. Als journalist uit Nederland hoop je immers op een goede prestatie van de mannen van Van Basten. Evenementen als het EK zijn simpelweg de krenten uit de pap vergeleken met de Eredivisie, de Jupiler League of zelfs de Champions League. De zeven miljoen kijkers in Nederland en de 140.000 feestende mensen in Bern onderstrepen dat.

Tot zover het kijkje in de wetten van de perstribune. Wil je de verrichtingen van de VoetbalPrimeur.nl-redactie in Zwitserland volgen? Check dan regelmatig de VoetbalPrimeur Hyve of lees de berichten in de categorie ?Making of?.   

Jelmer Geerds
Oranje-watcher VoetbalPrimeur