Tottenham - United was een échte finale: slecht voetbal, interessante tactieken

Door: Lars Visser

Wat verwacht je van een finale, waarin het voetbal vaak al niet sprankelend is, met twee ploegen die niet in vorm zijn? Juist: slecht voetbal. In deze wedstrijd stonden twee ploegen die alle energie in de wedstrijd stopten, maar duidelijk niet in vorm waren en weinig vertrouwen hadden. Het gevolg: slecht voetbal en een soort pingpongwedstrijd zonder veel grote kansen.

Kenmerkend was het aantal simpele passes dat misging, blinde voorzetten, of spelers die een dribbel inzetten tegenover drie tegenstanders. Tegelijkertijd zorgde de inzet van beide ploegen en de behoorlijke fysieke inspanning ervoor dat het spel bij vlagen snel heen en weer ging en er veel duels werden uitgevochten – zonder echt kansen te creëren. Daardoor werd het voor de kijker een tamelijk saai schouwspel. 

Afbeelding 1: Exemplarisch is dat Johnson in deze situatie de bal blind omhoog schiet, terwijl hij hem of naar voren of naar achteren kan spelen, of hem rustig aan zijn voet kan houden. (Bron: Ziggo Sport) 

Verdedigende fouten bij 0-1

Ook verdedigend was het van beide partijen niet altijd goed. Exemplarisch hiervoor was de 1-0 van deze wedstrijd. Eerst kreeg Rodrigo Bentancur alle ruimte om met de bal aan de voet terug te kappen in het zestienmetergebied van de tegenstander, terwijl Bruno Fernandes rustig bleef afwachten. Vervolgens ontving Pape Sarr de bal, en ook daar bleef Noussair Mazraoui op flinke afstand staan tot de voorzet was gegeven.

Harry Maguire reageerde vervolgens veel te laat op de voorzet en focuste zich alleen op Dominic Solanke, in plaats van de bal te onderscheppen door op zijn positie te blijven. En als kers op de taart liet Luke Shaw Brennan Johnson met speels gemak uit zijn rug ontsnappen. Een goal die perfect paste bij deze wedstrijd. Kenmerkend was ook het aantal overtredingen in deze wedstrijd: maar liefst 32. 

Afbeelding 2: Hier is de situatie voorafgaand aan de 1-0, waarbij Maguire naar voren toe stapt, waardoor hij de voorzet niet kan onderscheppen, en Shaw Johnson totaal uit het oog verliest. (Bron: Ziggo Sport) 

Risicovol drukzetten Spurs

Een van de redenen voor het 'stuitervoetbal' in de eerste helft was dat Tottenham Hotspur probeerde hoog druk te zetten op Manchester United. Zoals bekend speelt Manchester United in een 3-4-2-1-systeem, terwijl Tottenham in een klassieke 4-3-3 opereert. Om hierop druk te zetten, koos Postecoglou voor de volgende variant: de vleugelaanvallers dekten door op de buitenste centrale verdedigers van Manchester, indien zij de bal ontvingen.

Daarachter dekten de backs van Tottenham door op de wingbacks van Manchester United. Fernandes werd opgevangen door Bentancur en Yves Bissouma. Tegelijkertijd dekten Sarr en Bissouma door op Mason Mount en Casemiro. Indien nodig stapte ook Micky van de Ven door richting Diallo of Mazraoui. Tijdens de opbouw liep dit met name via de linkerflank, waar Luke Shaw meestal degene was die de bal had. Hij werd vaak al vroegtijdig gedwongen de lange bal te spelen, door het druk zetten van Tottenham.

Dit terwijl er aan de andere kant vaak ruimte lag, omdat Richarlison – zodra Shaw de bal had – al richting het middenveld bewoog, waardoor Leny Yoro volledig vrij kwam. Tegelijkertijd werkte het plan van Postecoglou in het druk zetten dus wél. 

Afbeelding 3: Shaw ontvangt de bal, wat het teken is voor Johnson en Porro om door te stappen. Tegelijkertijd bewaakt Bentancur in het centrum Fernandes. (Bron: Ziggo Sport) 

Vicieuze cirkel in tweede helft

Na de goal vlak voor rust veranderde het spelbeeld aanzienlijk in de tweede helft. Tottenham beperkte zich tot verdedigen, en Manchester United moest proberen daar een gaatje in te vinden. Dit kwam mede doordat de Londenaren op cruciale momenten twijfelden, waardoor het druk zetten mislukte, maar er wél spelers uit positie waren, en United kon doorvoetballen. Ook op de momenten dat Tottenham de bal had, trokken ze met weinig spelers naar voren, uit angst voor counters.

Hierdoor kwam Tottenham steeds meer onder druk te staan. Eenmaal terug op eigen helft schroomde Tottenham niet om geregeld met maar liefst zes verdedigers te spelen: Bentancur en Bissouma zakten ver terug, en ook de vleugelaanvallers moesten verdedigend werk verrichten. Een vicieuze cirkel, want bij eventuele counters stonden er geen aanvallers meer voorin, en zo kwam men niet meer onder de druk vandaan. 

Afbeelding 4: Eén van de situaties die veelal voorkomt in de tweede helft, Tottenham staat met maar liefst zes verdedigers op een rij, waaronder de net ingevallen Heung-Min Son. (Bron: Ziggo Sport) 

Mazraoui en Diallo 

Manchester United draaide het om: de wingback stond op het middenveld en de rechter nummer 10 juist aan de buitenkant. Het idee daarachter? Amad Diallo in zijn kracht brengen: één-op-één-duels met ruimte. Doordat Mazraoui vroeg naar het middenveld bewoog, schoof er vanuit Tottenham vrijwel altijd een speler richting de Marokkaanse rechtsback.

Het gevolg: Diallo kwam in grotere ruimtes te staan, waarin hij zijn acties kon maken. Niet voor niets was de Ivoriaan de gevaarlijkste aanvaller aan United-zijde in de eerste helft. 

Afbeelding 5: In dit geval heeft Mazraoui de bal aan de binnenkant, hij speelt de bal vervolgens af naar Diallo, die de tijd heeft om een 1-op-1 duel aan te gaan met zijn directe tegenstander. (Bron: Ziggo Sport) 

Andersom schuilden er ook gevaren in het vrijlaten van Mazraoui op die positie, zoals bleek bij de grote kopkans voor Fernandes. Tottenham vergat de Marokkaanse international te dekken, waardoor hij alle tijd en ruimte kreeg om de voorzet te geven. Tegelijkertijd bond Diallo zijn tegenstander, waardoor de linksback van Tottenham een keuze moest maken. Fernandes kopte uiteindelijk naast, maar het werd duidelijk dat deze wisselwerking goed werkte.

Er zat logica in de keuze van Amorim, maar het ontbrak Manchester United aan kwaliteit om dit in kansen om te zetten. 

Check hier de nieuwste aflevering van De Voetbalweek over kampioen PSV, de breuk tussen Farioli en Ajax en de hypocrisie van Weghorst!