De Inter-machine van Inzaghi: complementair middenveld en belangrijke rol Dumfries

Door: Lars Visser

Om te beginnen wat duiding en context over de formatie en de meest gebruikte opstelling van de Milanezen. Inter Milan speelt overwegend in een 5-3-2- of 3-5-2-systeem. Op doel staat Yann Sommer, met daarvoor Francesco Acerbi die meestal de middelste rol centraal achterin invult en aan beide kanten wordt geflankeerd door Alessandro Bastoni (links) en Yann Aurel Bisseck of Stefan de Vrij (rechts).

Op de wingbackpositie zien we uiteraard Denzel Dumfries terug en aan de andere kant speelt meestal Federico Dimarco. Het middenveld van Inter bestaat doorgaans uit één controleur in de vorm van Hakan Çalhanoğlu, met daarvoor Nicolò Barella en Henrikh Mkhitaryan. Voorin staan Marcus Thuram en Lautaro Martínez geposteerd. 

Afbeelding 1: De verwachte opstelling van Inter voor de finale van de Champions League. 

Hoewel het systeem van Inter op papier defensief oogt met vijf verdedigers, zijn er toch een aantal opvallende patronen in balbezit. Eén daarvan is de asymmetrische opbouw van de Milanezen. Vaak dendert Dumfries al in een vroeg stadium langs de zijlijn naar voren, zoals we ook van hem bij het Nederlands elftal gewend zijn.

Belangrijke rol voor Dumfries

Zijn compagnon aan de andere kant, Dimarco, blijft meestal verder achterin en helpt in eerste instantie mee met het opbouwen van de aanvallen. Hij blijft vaak laag gepositioneerd in de opbouw om druk van de tegenstander uit te lokken, zodat er ruimte ontstaat voorin. Dit stelt de aanvallers in staat om in 1-op-1-duels te komen met de centrale verdedigers, waarbij ze kunnen profiteren van hun individuele kwaliteiten. Inter slaagt er vaak in hen met enkele gerichte passes te bereiken.

Afbeelding 2: Dimarco staat op ongeveer dezelfde hoogte als rechter centrale verdediger Bisseck (Bron: Ziggo Sport).

Dumfries is dan vaak enorm belangrijk in het winnen van kopduels bij lange ballen – één van de wapens die Inter ook succesvol inzette tegen FC Barcelona in de halve finale. Toen lokte Inter bewust de druk van Barcelona uit, om vervolgens snel de lange bal richting Dumfries te spelen. Naarmate het spel vordert, schuift ook Dimarco verder op en komt hij op vergelijkbare posities terecht als de rechtsback van het Nederlands elftal. 

Afbeelding 3: Op hetzelfde moment staat Dumfries al ter hoogte van de spitsen van Inter en de laatste linie van de tegenstander (Bron: Ziggo Sport).

Om toch wat dynamiek toe te voegen aan de linkerflank is een opvallende rol weggelegd voor Bastoni. De Italiaanse verdediger krijgt veel positionele vrijheid om loopacties te maken, zelfs tot in het zestienmetergebied van de tegenstander. Hij doet dit vanuit zijn eigenlijke positie als centrale verdediger – dus aan de binnenkant – terwijl Dimarco op diezelfde flank het veld breed houdt.

Op die manier voegt Inter dynamiek toe aan het aanvalsspel, met een linkerkant die veel beweging vertoont vanuit twee spelers. Bastoni blijkt bovendien zeer comfortabel aan de bal en schuwt de dribbel niet, zelfs niet in het strafschopgebied van de tegenstander. 

Afbeelding 4: Bastoni komt hier hoger op het veld dan Dimarco, en gaat nog verder de diepte in (Bron: Ziggo Sport).

Complementair middenveld

Toch beginnen veel aanvallen bij de motor van dit Inter: het middenveld. Met Çalhanoğlu heeft Inter een spelverdeler avant la lettre in huis, die met name in zijn lange passes extreem zuiver is. Tegelijkertijd is de ervaring van Mkhitaryan geregeld terug te zien. De inmiddels 36-jarige middenvelder is zeker niet meer de snelste, maar weet zich feilloos te positioneren.

De rol van Barella is echter ook van groot belang. Omdat de opbouw vaak draait om het uitlokken van de tegenstander, ontstaan er grote afstanden op het veld, met name tussen verdediging en aanval. De Italiaanse middenvelder beschikt over een enorm loopvermogen en zorgt er altijd voor dat hij op het juiste moment aansluit om belangrijk te kunnen zijn. Rondom de zestienmeter voegt hij bovendien veel dynamiek toe aan het aanvalsspel door constant loopacties te maken. Hij start vaak als rechter middenvelder en ondersteunt geregeld Dumfries aan die flank.

Afbeelding 5: Mkhitaryan heeft slim positie gekozen en speelt de diepgaande Barella aan. Uiteindelijk leidt dit tot een goal van Barella (Bron: Ziggo Sport).

De drie middenvelders van Inter zijn daarin vooral één ding: complementair aan elkaar. De één heeft de pass, de ander benut de ruimtes, en de laatste brengt loopvermogen en dynamiek. 

Het Inter van Inzaghi is veel meer dan een ordinaire counterploeg. Het is een team dat bewust de druk van de tegenstander uitlokt, om vervolgens te profiteren van de geboden ruimtes. Hoewel dit soms lijkt op countervoetbal, is het een bewuste tactiek om tegenstanders in de val te lokken en de spitsen in één-op-één-duels te krijgen met centrale verdedigers. Dit doen de Italianen door patronen die zeker niet alledaags zijn in de voetbalwereld.

Hoog én laag verdedigen: Inter kan het

In defensief opzicht kiest Inter er vaak in eerste instantie voor om de tegenstander kort op te laten bouwen. Doeltrappen en andere stilstaande spelsituaties worden meestal wel vastgezet, maar als de eerste druk niet slaagt – of als de keeper de bal aan de voet heeft – wachten de Milanezen rustig af in de 5-3-2-formatie.

Martínez en Thuram staan dan bij de centrale verdedigers en zetten beheerst druk. De rest van de spelers positioneert zich in het centrum, om te voorkomen dat tegenstanders daar vrij kunnen komen. 

Afbeelding 6: Thuram en Martínez wachten rustig tot de tegenstander naar voren toe schuift, zodat ze op het juiste moment druk kunnen zetten (Bron: Ziggo Sport). 

Op het moment dat iedereen in positie staat en de tegenstander met de korte opbouw is begonnen, is dat voor Inter het sein om door te schuiven. Inter probeert hiermee af te dwingen dat de tegenstander kort opbouwt, zodat ze ruimte krijgen om druk te zetten. Doe je dat namelijk vanaf het begin, dan kiest de tegenstander vaak voor een lange bal – en met trage centrale verdedigers brengt dat risico's met zich mee.

Als je echter goed en gericht druk zet op een korte opbouw, is die kans kleiner. Vaak stapt één van de centrale middenvelders door naar de vleugel. In andere gevallen is het Dumfries of Dimarco die doordekt op de back van de tegenstander. 

Afbeelding 7: Mkhitaryan dekt door op de rechtsback van Barcelona (Bron: Ziggo Sport).

Als de eerste drukpoging niet slaagt, zien we het vertrouwde beeld van Inter. Terugzakken naar de eigen helft en ruimtes klein houden. Zo staan er vaak negen van de elf veldspelers binnen een straal van twintig meter van elkaar. De twee spitsen krijgen daarbij enige vrijheid om zich te onttrekken aan het verdedigende werk, vooral om te voorkomen dat alle counters al bij voorbaat geen kans van slagen hebben. 

Afbeelding 8: Inter zakt terug in kleine ruimtes om zo het voetballen voor de tegenstander zo goed als onmogelijk te maken (Bron: Ziggo Sport). 

Toch wordt ook in defensief opzicht een zwakte zichtbaar: de beide wingbacks zijn geen sterke verdedigers in één-op-één-situaties. Dat bleek ook tegen Barcelona, waarbij Lamine Yamal geregeld de baas was over de linksback van Inter. Hoewel de extra centrale verdediger vaak rugdekking kan geven, betekent dat wel dat die verdediger aan rugdekking 'verloren' gaat.

Hierdoor ontstaat er ruimte voor tegenstanders om op te duiken tussen de back en de centrale verdediger aan de niet-balkant – een kwetsbaarheid die dit seizoen al vaker zichtbaar werd, ook op andere momenten. Dit zijn de twee voornaamste kwetsbaarheden van dit Inter. 

Afbeelding 9: Tussen Dumfries en Bisseck in ontstaat een gat waar Raphina in duikt, die uiteindelijk teruglegt naar Ferran Torres, die de 2-2 binnenschiet (Bron: Ziggo Sport).

Zo blijkt maar weer dat Inter meer is dan een pure catenaccio ploeg, de ploeg zet bij momenten echt wel druk naar voren, maar kiest zijn momenten. Tegelijkertijd liggen er in het defensieve gedeelte ook wel zwaktes bij de Italianen, met name in de rechtstreekse duels tussen de wingbacks en de buitenspelers van een tegenstander. Daar liggen kansen voor PSG in de finale van de Champions League.  

Zwakke restverdediging & snelle counters

De omschakeling na balverlies is één van de momenten waarop Inter kwetsbaar is. Door de vele positiewisselingen die hierboven zijn beschreven, staat de restverdediging niet altijd goed. Veel spelers bevinden zich dan voor de bal en de overgebleven verdedigers zijn niet bijzonder snel, wat kansrijke counters voor de tegenstander kan opleveren. Toch neemt Inter in balbezit vaak weinig risico's in de passing, waardoor deze situaties niet al te vaak voorkomen. 

Afbeelding 10: In dit geval is Bastoni doorgeschoven in de opbouw, en kan hij dus niet meehelpen in de restverdediging. Daardoor is het nu twee tegen twee in de omschakeling (Bron: Ziggo Sport).

Aan de andere kant ligt in de omschakeling na balwinst juist een kracht van de blauw-zwarten. Doordat ze met twee spitsen spelen die maar een beperkte verdedigende taak hebben – ook als het team ver is ingezakt – staan deze al direct klaar om te profiteren van de ruimtes. Daar komt bij dat Barella, met zijn loopvermogen, vaak snel weet aan te sluiten. Zo staat Inter al snel met minimaal drie spelers voorin, klaar om toe te slaan in de ruimte. 

Afbeelding 11: In de omschakeling staan er twee aanvallers van Inter voorin. Tegelijkertijd is Dumfries ook al naar voren gesprint. Daardoor staat het drie-tegen-drie en liggen er kansen voor de Italianen (Bron: Ziggo Sport).

De hand van Inzaghi

Al met al is Inter niet zo’n typische Italiaanse ploeg als het op het eerste gezicht oogt. Met name in balbezit bevat het spel van Inzaghi verrassende patronen. Dat verklaart ook de tweede Champions League-finale in drie jaar tijd. Het is nu te hopen voor de Italianen dat ze deze keer wél met de cup met de grote oren naar huis gaan. 

Check de nieuwste aflevering van de Voetbalweek over een opmerkelijke duobaan bij Ajax, een topdeal voor Feyenoord en alles om warm te worden voor de Champions League-finale!