PSG imponeert: hoe Luis Enrique en waanzinnige Vitinha het verschil maakten

Door: Lars Visser

Dembélé zwerft met één doel
Dat Dembélé als valse spits speelt, is niks nieuws, maar in deze wedstrijd had het een nog specialistischer doel, namelijk inspelen op de zwakte van Inter. Waar Inter de meeste moeite mee heeft, is wanneer het in de breedte wordt uitgerekt, om dan de ruimte aan de niet-balkant te verdedigen — iets waar Enrique dus zeker op inspeelde.

Tijdens het spel vallen een aantal zaken op. Als linksbuiten zoekt Khvicha Kvaratskhelia constant Benjamin Pavard op, terwijl ook Nuno Mendes zich vaak al vroeg naar voren toe beweegt. Aan de rechterkant staat Désiré Doué vaak aan de binnenkant en Achraf Hakimi aan de buitenkant op die vleugel. Tegelijkertijd gaat Ousmane Dembélé ook nog zwerven aan de rechterkant om vertwijfeling te zaaien bij Inter — want wie moet hem verdedigen?

Daarvoor moet de juiste speler van PSG steeds worden overgegeven tussen Francesco Acerbi, Alessandro Bastoni en Federico Dimarco, en de onderlinge afstemming komt dan zeer nauw, iets wat geregeld misgaat in deze wedstrijd. Met name op de momenten dat de bal op de linkerflank is bij PSG, ontstaat er ruimte op de rechterflank, omdat er vaak een overtal ontstaat bij PSG. Bij de 1-0 wordt dit het meest zichtbaar, ook dankzij de vele positiewisselingen van de Parijzenaren.

Afbeelding 1: De aanleiding voor de 1-0 komt onder andere van Dembélé, die vertwijfeling zaait door te gaan zwerven aan de rechterkant, waardoor Dimarco moet kiezen, en samen met Bastoni buitenspel opheft. (Bron: Ziggo Sport)

Afbeelding 2: Het oprekken van de verdediging van Inter in beeld, waarbij Hakimi en Doué in dit geval helemaal breed en diep staan om zo de gaten tussen de Italiaanse achterhoede zo groot mogelijk te maken. Dit geeft Dembélé weer de ruimte om te gaan zwerven aan de rechterkant en twijfel te zaaien bij de verdedigers van Inter. (Bron: Ziggo Sport)

Maar het is niet alleen hoog op het veld dat Dembélé zijn werk doet om een overtal te creëren. Ook in de eerste fase van de opbouw zakt hij soms al helemaal uit naar de rechtsbackpositie, met name om ook daar alvast vertwijfeling te zaaien. Ook dit levert een bijdrage aan de opbouw van de Parijzenaren. Het is een gedurfde zet van Enrique, met name omdat dit er wel voor zorgt dat hij beide backs al vroeg naar voren schuift — wat het tot een aanvallende en bij balverlies ook risicovolle keuze maakt. Tegelijkertijd was dit PSG vandaag zo dominant in balbezit, en zo secuur in de passing, dat dit op geen enkel moment echt fout ging.

Afbeelding 3: Een voorbeeld waarin zelfs als de bal achterin is, Dembélé helemaal uitzakt naar de flank om zijn ploeggenoten daar te kunnen helpen en al twijfel bij Inter te zaaien of ze moeten doorstappen of niet. (Bron: Ziggo Sport)

De pressingstructuur van Inter werkt totaal niet
Ook Inzaghi heeft voorafgaand aan de wedstrijd nagedacht over hoe hij dit PSG kon ontregelen. De Italiaanse hoofdtrainer zag daarin een hoofdrol weggelegd voor Hakimi, die hij als de meest gevaarlijke back beschouwde. Om hem te ontregelen, koppelde hij Dimarco aan de Marokkaan, waarbij het diens simpele taak was om vanaf het begin direct bij hem te gaan spelen, om zo te voorkomen dat de Marokkaanse rechtsback de bal kon krijgen. Tegelijkertijd hadden Lautaro Martínez en Marcus Thuram de verplichting om het centrum vast te zetten.

Denzel Dumfries mocht doorstappen richting Mendes zodra die de bal ontving, maar moest in eerste instantie afwachten om de korte opbouw uit te lokken. Dit is een gedurfder en agressiever verdedigingsplan dan Inter normaal hanteert, waarbij slechts één van de centrale middenvelders mag doorstappen, om zo lang mogelijk de achterste linie intact te houden. De angst voor Hakimi is echter dusdanig groot bij Inzaghi dat hij hem toch graag met mandekking wilde opvangen.

Afbeelding 4: Al in een vroegtijdig stadium staat Dimarco bij Hakimi om zo te proberen PSG onder druk te zetten. (Bron: Ziggo Sport)

Toch slaagde dit plan van Inzaghi totaal niet in deze wedstrijd, en dat had twee voorname redenen. Gianluigi Donnarumma durfde op de juiste momenten lang genoeg te wachten met de bal aan zijn voet, waardoor de PSG-spelers de tijd en ruimte kregen om via positiewisselingen ergens op het middenveld een overtal te creëren. Daarnaast herkende Vitinha feilloos waar de kansen voor hem lagen, namelijk op het moment dat hij inzakte in de laatste linie.

Na slechts een paar minuten in de wedstrijd had de kleine Portugees al door (ingegeven door Enrique in de eerste minuut bij een keeperbal) dat als hij zich liet terugzakken naast zijn centrale verdedigers, de afstand te groot werd voor de Inter-middenvelders om te belopen — met name omdat het doorstappen door de trage centrale verdedigers van de Milanezen niet altijd goed op orde was.

Tegelijkertijd kan Vitinha zelf met zijn eigen dribbels op de juiste momenten het tempo van de wedstrijd reguleren, en soms versnellen, zoals ook zichtbaar werd voorafgaand aan de 3-0. Zo werd Inter kinderlijk eenvoudig teruggedrongen, door een subtiele twist van de Spaanse hoofdtrainer van PSG en een waanzinnig spelende Vitinha.

Afbeelding 5: Vitinha laat zich hier in eerste instantie teruggezakken. Meerdere Inter-spelers komen op hem af, waarna hij een pass geeft op Dembélé. Hij ontvangt de bal terug via een hakje en zet daarna Doué vrij voor de keeper. Die laatste schiet de 3-0 binnen. (Bron: Ziggo Sport)

PSG geeft lesje in drukzetten
Waar Inter niet succesvol is in de pressingstructuur, is PSG dat wel. Voorafgaand aan de wedstrijd viel de manier van drukzetten van PSG eigenlijk al uit te tekenen (zoals ook al geschreven werd in de analyse van PSG voorafgaand aan de wedstrijd), maar zelfs in deze uitvoering zat geen angst — ondanks dat het de Champions League-finale betrof. De drie aanvallers van PSG waren verantwoordelijk voor de drie centrale verdedigers van Inter, terwijl de wingbacks werden opgevangen door een collega-back. Tegelijkertijd werden er op het middenveld koppeltjes gemaakt door PSG, waarbij veelal Fabián Ruiz als diepste middenvelder uitkwam.

Wat daarin met name in deze wedstrijd opviel, was de durf en het geloof in dit speelplan. In de eerste paar minuten werd de intentie van PSG meteen duidelijk, maar ook op momenten dat Acerbi inschoof naar het middenveld, bleef PSG volharden in het drukzetten. Hij werd op het middenveld veelal vrijgelaten, maar de passlijn in zijn richting werd afgeschermd — alles om maar te voorkomen dat Inter kon opbouwen.

Afbeelding 6: De pressingstructuur van PSG in beeld, waarbij de centrale verdedigers gekoppeld worden aan één van de aanvallers, en Hakimi in de startblokken staat om door te stappen naar Dimarco als hij de bal krijgt. (Bron: Ziggo Sport)

Tegelijkertijd vergde dit enorm veel van de centrale verdedigers van PSG. Die kwamen namelijk bij alle lange ballen continu in 1-op-1-duels tegenover de spitsen van Inter. Willian Pacho en Marquinhos speelden daarin voortreffelijk, met name door ervoor te zorgen dat Martínez en Thuram er niet in slaagden om langs hen heen te komen, door slim de momenten te kiezen wanneer ze het duel wél aangingen, en wanneer ze de spitsen de bal lieten controleren en alleen ophielden, wachtend op steun van de middenvelders en backs.

Maar ook Vitinha speelde hierin weer een belangrijke rol. Op momenten dat Inter directer ging spelen, ging hij vaak al in de lijn naar de spitsen staan, om zo de bal op te vangen en te voorkomen dat de bal überhaupt bij de spitsen aankwam. Dit lukte met name omdat de bedenktijd van de centrale verdedigers van Inter zo kort was door de hoge druk — zoals al geschetst — en tegelijkertijd Vitinha elke keer lang genoeg wachtte tot zijn directe tegenstander niet meer aanspeelbaar was, en hij de ruimte kreeg om ertussenin te zakken. Deze wisselwerking maakte dat Inter ook aan de bal totaal niet aan te pas kwam.

Afbeelding 7: Eén van de momenten dat Vitinha een lange bal opvangt, nadat hij zijn directe tegenstander heeft vrijgelaten. Hierdoor heeft PSG ook een 3-tegen-2 achterin, wat defensieve zekerheid geeft. (Bron: Ziggo Sport)

Finales zijn meestal geen leuke wedstrijden, maar dit was een finale om van te genieten — met name van PSG. Waar het spelverloop vaak snel vergeten is en alleen de winnaar wordt onthouden, zal dat nu anders zijn. Deze finale zal bij iedereen in het geheugen gegrift staan. Dit PSG was echt een flink aantal maten te groot voor Inter, en verdient daarmee de Champions League-titel.