Vincent verslaat: Uit het oog, uit het hart?

Vincent de Vries
KAAPSTAD

In navolging van Nelson Mandela, de voormalige president die een grote rol heeft gespeeld in het binnenhalen van dit evenement, was die dag iedereen in de regenboognatie zo uitgelaten als wat. De beelden van feestvierende en huilende Zuid-Afrikanen op straat worden hier, zes jaar later, nog altijd uitgezonden.

Natuurlijk, er waren ook weer de nodige critici die beweerden dat het geld beter kon worden gestopt in ontwikkelingshulp. Dat was toch harder nodig dan de peperdure stadions waarvan een enkele na het toernooi zelfs niet eens in gebruik wordt genomen als een voetbalstadion? Maar goed, dat soort geluiden hoor je overal. 
Zelfs bij de toewijzing van de Olympische Spelen.

Zij vergeten echter dat een dergelijk evenement veel geld binnenbrengt. En het levert veel toeristen op. Niet alleen tijdens, maar ook nadien. Mooi voorbeeld blijft nog altijd Barcelona dat na de Spelen van 1992 ineens veranderde van een verpauperde stad tot één van de meest gewilde steden van Europa.

Iedereen wil 'Bafana Bafana' zien

Het gros van de Zuid-Afrikanen ziet dat ook en staat dan ook als een blok achter dit WK. Dat blijkt niet alleen in de aanloop er naar toe, een periode waarin de fans massaal in voetbaltenue naar het werk gingen, maar ook nu eenmaal het toernooi is begonnen. Neem de openingswedstrijd, vrijdag tussen gastland Zuid-Afrika en Mexico. Het openbare leven was volledig verstoord. Iedereen wilde Bafana Bafana aan het werk zien.

Hier in Kaapstad leidde dat zelfs tot een grote chaos op het officiële Fan Camp, vlak voor de townhall met uitzicht op de Tafelberg, waar de zonen van Zuid-Afrika op een groot scherm te zien waren. Het werd er op den duur zelfs zo druk dat de hekken op last van de politie dicht moesten. Die gingen zelfs niet open met een geel shirt. Zelfs niet als je geen vuvuzela bij je had.

Dat wordt een mooi toernooi, zo dacht ik meteen, zeker nadat het gelijkspel tegen de Mexicanen als een zege werd gevierd en iedereen wederom zingend en al vlaggend door de straten ging. En er viel niet eens een dode. Zo enthousiast, zo meelevend en zo uit het hart gegrepen. Inderdaad, een happy nation. Al die negatieve verhalen over de criminaliteit en die verhalen van die azijnzeikers zullen vast snel naar de achtergrond verdreven worden.

Steun uit onverwachte hoek

Maar vanmiddag kregen zij, die critici, ineens steun uit onverwachte hoek, namelijk van de restauranthouders. Want nadat ik op Somerset Boulevard, pal tegenover het overweldigende Greenpoint Stadium van Kaapstad, onder het genot van een heerlijk klaargemaakte springbok de wedstrijd tussen Zuid-Korea en Griekenland wilde aanschouwen, kwam ik erachter wat hier in Zuid-Afrika nu de echte sport is: namelijk rugby.

Want op het moment dat de voetballers van Zuid-Koreanen en de Grieken elkaar bestreden - en zo hoorde ik later twee doelpunten maakten - lieten werkelijk alle tv's de rechtstreekse beelden zien van het rugbyduel tussen Zuid-Afrika en Frankrijk. Dat gebeurde niet alleen bij Doppio Zero, maar ook bij Bellazi en ongetwijfeld bij de eettentjes daar weer naast.

Nog geen halve etmaal later, toen op dezelfde stenen Zuid-Afrikaanse, Franse en Uruguayaanse voetbalfans schouder aan schouder dansten en feest vierden, was van een hele WK-sfeer nauwelijks meer wat van te merken. Uit het oog, uit het hart? Ik hoop van harte dat ik het mis heb. Voordeel is nu wel weer dat ik nu alles weet over de scrum.

Verslaggever Vincent de Vries volgt en beleeft vanuit Kaapstad het WK.