Didulica: "Vrouw was bang voor een overdosis"

Vijf jaar lang stond zijn loopbaan in het teken van hoofd- en nekblessures. "Als je me een cheque van twee miljoen euro aanbiedt om een bal tegen mijn hoofd te schieten, weiger ik", zegt hij in De Pers. "En ik doe het ook niet voor tien miljoen. Of een miljard."

"Ik wil niet nóg eens meemaken wat ik heb meegemaakt, en daarom ben ik gestopt. Ik heb drie kinderen en daar wil ik als een normale vader van kunnen genieten. Het is het risico niet waard om nog eens op m'n hoofd geraakt te worden."

De Australiër dacht na zijn eerste blessure helemaal niet meer aan voetbal. "Ik leefde echt van dag tot dag. Ik stond op het randje van een depressie en daarom kreeg ik antidepressiva. Mijn vrouw was bang dat ik een overdosis zou nemen. Dan hoorde ze me 's nachts pillen uit de strip halen en schok ze zich rot."

In het ziekenhuis werd na acht maanden een whiplash geconstateerd. Een jaar later ging het opnieuw mis en ook toen leek er in eerste instantie niets aan de hand. Het bleek een nekhernia te zijn. "De pijn was ongelooflijk. De ergste die ik ooit heb gevoeld. Duizend keer erger dan de pijn na m?n eerste blessure. En hoeveel morfine ik ook kreeg, ik kon er niet aan ontsnappen."

Didulica was enigszins op de weg terug, maar na de incidenten rondom Maarten Stekelenburg en Przemyslaw Tyton besloot hij te stoppen. "Dat plaatste alles in perspectief. Ik zag de beelden en dacht: no way dat ik daar straks weer lig. Met dat idee kon ik niet omgaan. Ik werd bang. Voor het eerst was ik bang om het veld op te gaan. Die incidenten gaven me het beslissende zetje. Ik dacht: wees niet stom, don't gamble with your life", aldus Didulica.