De voetbalattractie uit Armenië

We schrijven 14 juli van dit jaar. De selectie van Ajax werkt in het Gelderse De Lutte geconcentreerd een trainingsoefening af, als plotseling de stem van Danny Blind over het veld schalt: ?Jongens, Edgar gaat weg.? Meteen komt de groep in actie. Alle spelers haasten zich naar Edgar Manucharyan, die het oefenkamp van de Amsterdammers moet verlaten om zich met Armenië -19 voor te bereiden op het komende WK in Noord-Ierland. Plots wordt de tiener door zijn ploeggenoten geknuffeld en moed ingesproken. Doelmannen Hans Vonk en Bogdan Lobont lopen lachend op de jongeling af, om hem vervolgens op de schouders te nemen en als een koning het veld af te dragen. ?Zwaai nog even naar alle mensen?, fluistert Lobont zijn maatje in. Edgar Manucharyan lacht en weet: dit is geluk.De achttienjarige is inmiddels een volwaardig selectiespeler van Ajax. En dat had niemand, in de laatste plaats hijzelf, een tijdje geleden nog verwacht. In de winter van 2004 ging voor Manucharyan een droom in vervulling. Versteld stond hij toen de voorzitter van zijn club FC Pyunnik plotseling belde met de mededeling dat de Amsterdammers hem op proef wilden hebben. De club had hem, tijdens een interland tegen Jong Roemenië, zien spelen en was dusdanig onder de indruk dat het snel tot actie wilde overgaan. Was Ajax, het grote Ajax, geïnteresseerd in een Armeense scholier die buiten de vaderlandse competitie nog geen ervaring in Europa had? Maar de technische staf wist dondersgoed wat ?ie deed. De kleine Edgar mocht op proef komen, en een droom ging in vervulling.PijnAls er iets is dat het verleden heeft uitgewezen, is het dat vreugde en verdriet dichtbij elkaar liggen. Ook in de voetbalwereld kan de wereld van een speler van de ene op de andere dag op zwart staan. De pijn die Manucharyan op 14 december voelde toen hij in het duel met FC Barcelona het veld al na een kwartier verliet, moet erger zijn geweest dan alleen die van het gebroken middenvoetsbeentje. Een luttele veertien minuten had zijn optreden in het rood-wit mogen duren, alvorens hij noodgedwongen het veld moest verlaten. Ajax verloor met 2-1 en niemand in Amsterdam had op voetballend gebied iets noemenswaardigs gezien van de voetballer die zich al sinds hij zijn eerste schreden zette wil bewijzen búíten het kleine Armenië. Desondanks twijfelde de kleine aanvaller er zelf niet aan dat hij Ajax had overtuigd. ?Als ik geen hoop had gehad dat ik hier mocht blijven, had ik het niet gedaan. Ik had voldoende zelfvertrouwen en het vertrouwen van de trainers en de scouts van Ajax die mij tijdens mijn herstel hebben gevolgd. Daarom heb ik nooit getwijfeld aan het feit dat ik van waarde kan zijn voor de club?, aldus Manucharyan. Deze woorden getuigen van de heilige drie-eenheid bij veel spelers uit de Ajax-jeugd die de speler bezit: lef, branie, een beetje bluf misschien. Het zal het bestuur aangemoedigd hebben om de Armeen vast te leggen. Wie is deze jongeling die in eigen land al vanaf zijn zeventiende haast wordt verafgood?3209Jeugd en carrièreEdgar Manucharyan ziet op 19 januari 1987 het levenslicht in Yerevan, de hoofdstad van Armenië. Al op jonge leeftijd speelt de kleine technicus zijn eerste minuten voor FC Pyunnik, de topclub van het land. ?Dit is een wonderkind?, weet Manu?s eerste jeugdtrainer meteen. Mikael Zakaryan is zich ervan bewust dat hij te maken heeft met een voor Armeense begrippen uitzonderlijk talent en stuurt hem direct door naar een hoger elftal. Manucharyan raast met een noodgang door de jeugdploegen van Pyunnik en kroont zich al in 2002, op vijftienjarige leeftijd, tot topscorer van de reservecompetitie. Tegen zijn doorgaans grote en vroegrijpe tegenspelers weet de slechts 1,66 meter lange aanvaller zich moeiteloos staande te houden. De hoofdmacht is de logische volgende stap in zijn stormachtige carrière. Als zeventienjarige puber verwerft Manucharyan de heldenstatus door Pyunnik met 21 treffers naar het landskampioenschap te schieten. Armenië is door het dolle heen en weet dat het nog veel plezier zal gaan beleven aan de exceptionele kwaliteiten van deze kleine opdonder. De lofuitingen zijn niet van de lucht: ?Edgar is een absolute attractie in het Armeense voetbal. Spelers van zijn talent worden haast nooit geboren?, zijn de vleiende woorden van journalist Suren Bagdasaryan. Ook als international baart Manucharyan opzien. Vanwege zijn goede prestaties in het Onder 17-team van de Armenen wordt de goalgetter vrijwel direct doorgeschoven naar Armenië -19, waar hij uitgroeit tot de onbetwiste sterspeler. Als aanvoerder leidt hij zijn land bijna naar de halve finales van het EK in Noord-Ierland, maar op het nippertje verspert Frankrijk de geïnspireerde Oost-Europeanen de weg. Niemand is écht rouwig om deze uitschakeling, immers het land staat eindelijk op de voetbalkaart. Men is het erover eens dat in feite maar één man verantwoordelijk is voor deze primeur. Manucharyan scoort vrijwel alle Armeense goals, is bedrijvig, creëert kansen, laat anderen beter voetballen en toont geen enkel ontzag voor op papier grotere tegenstanders. Men is in extase. De jongste speler van de ploeg speelt als een leider en volwassen A-international! De stap naar de hoofdmacht is inderdaad snel gemaakt. Manucharyan debuteert voor de nationale ploeg en de trotse supporters sluiten hem onmiddellijk in de armen. Nog altijd maar zeventien jaar, is de aanvaller uitgegroeid tot de speler waar het in Rusland?s buurland allemaal om draait. En passant ontvangt hij nog even de prijs voor Armeens Voetballer van het Jaar 2004. De cirkel is rond. ?s Lands grootste belofte heeft ?thuis? al het mogelijke bereikt en een toptransfer lijkt slechts een kwestie van tijd.Ajax?Vanaf toen ik een klein jongetje was heb ik Ajax altijd gevolgd. Ik zal de finale in 1995 van de Champions League nooit vergeten. Ajax bewees dat je met mooi voetbal hard en defensief voetbal kunt overwinnen. Vanaf toen ben ik de club nog intensiever gaan volgen. Dat ik nu bij Ajax teken, is een droom. Ik hoop wat extra´s te kunnen brengen.? Bij het tekenen van zijn contract bij Ajax, is Manucharyan zo blij als een kind. Het kind, dat hij nu níét meer is. De speler is snel volwassen geworden door alles wat hij in zijn vaderland heeft meegemaakt, en dat zal nodig zijn wil hij in Amsterdam slagen. Met tientallen talentjes die steeds nadrukkelijker op de deur van de hoofdmacht kloppen, is de druk om te presteren vrij groot. Daarnaast kijkt heel Armenië toe hoe hun trots, de man waarop zij al hun hoop gevestigd hebben, het er in Europa vanaf brengt. ?Wat is druk? Dat ken ik niet, het interesseert me niet?, is het dappere weerwoord van de jongeling. Trainer Danny Blind ziet het grote potentieel van zijn aanwinst, maar beseft dat het toch een gok is een Armeense tiener aan te trekken voor de A-selectie. ?Edgar Manucharyan was topscorer in de competitie van Armenië. Die prestatie is naar mijn mening niet bijster overtuigend om het voorzichtig te zeggen. Om het minder voorzichtig te zeggen: Geef mij een paar voetbalschoenen en ik rol die hele Armeense competitie in mijn eentje op. Het is te hopen dat het wat wordt met Edgar. Aan de andere kant, waarom zou een goede voetballer niet uit Armenië kunnen komen? Het is dus nog even afwachten?, zei de oefenmeester onlangs over de gehypte spits. Precies, waarom zou een goede voetballer niet uit Armenië kunnen komen? Blind slaat wat Manu betreft de spijker op z?n kop. Het is nu aan hem zich ook op het hoogste podium te bewijzen als one in a million. Foto: Uefa.com