De leeuw is getemd

Menig voetballer zal al eens badend in het zweet wakker zijn geworden na het beleven van de welbekende droom. Laatste seconde van de wedstrijd, de eer van club of land staat op het spel, erop of eronder. Strafschop. En dan missen? bezwijken onder de druk. Het overkwam Pierre Wome, verdediger van Kameroen en Internazionale.De Ontembare Leeuwen stonden al onder een immense druk, maar dachten Egypte wel even op te kunnen rollen. Kameroen is immers het Brazilië van Afrika: heersend op het eigen continent, zo nu en dan verrassend op de grote toernooien en de leverancier van een hoop waardevolle voetballers. Roger Milla, wie kent ?m nog, groeide uit tot een topper en een cultfiguur dankzij zijn imposante manier van doelpuntvieren. Samuel Eto?o maakt momenteel furore in het wonderteam van FC Barcelona, terwijl men Patrick Mboma nog kent als de sterke goalgetter die zijn land tot voor kort aan imponerende resulaten hielp. Het land is de laatste jaren constant een belangrijke kracht voor de status van het Afrikaanse voetbal gebleken. En in al die jaren was Wome een zeer nuttige, veelzijdige international, geliefd bij de achterban en gewaardeerd door zijn ploeggenoten. Eentje die nooit verzaakte, zich altijd voor de volle honderd procent inzette en niet te beroerd was verwantwoordelijkheid te nemen op moeilijke momenten. Het is die eigenschap die hem op de achtste oktober de status van schlemiel opleverde.De nachtmerrie werd voor de Interista werkelijkheid. Nadat Mohamed Shawky Egypte in het allesbeslissende WK-kwalificatieduel op gelijke hoogte heeft gezet, worden de Kameroenezen genoodzaakt zich volledig te richten op scoren. De heilige 2-1, de opluchting, spanning en het supportersfeest. Komt die er, dan gaan de leeuwen naar Duitsland. Blijft het gelijk, dan mag Ivoorkust zich gaan opmaken voor het mondiale voetbalfeest. En zo geschiedt. Het is de 95ste minuut, Kameroen krijgt een strafschop en bij gebrek aan durf van zijn teamgenoten stapt Wome in trance naar voren. Luttele seconden later spat de bal uiteen op de paal. De droom is beëindigd, de nachtmerrie begint?Vervolgens moet Wome het ontgelden. Nu nog is hij het mikpunt van alle supporters met hun opgekropte frustratie over het gebrek aan suprematie in Afrika. Iets waarmee ze de afgelopen jaren haast verwend zijn. Zijn huis werd al vernield, evenals de kapperszaak van z?n vriendin. Van zijn auto is weinig meer over, en de doodsbedreigen zijn zoals verwacht niet van de lucht. Inmiddels is de gekwelde voetballer, nadat hij in een geblindeerde politieauto de hoofdstad Yaoundé verliet, naar Italië gevlucht, waar hij, hoe moeilijk ook, de verschrikkingen van Kameroen uit zijn geest probeert te bannen. En er is boosheid, op Samuel Eto?o. De grote ster, die naliet zijn plicht uit de voeren op het moment suprème. En die vervolgens verkondigde dat hij de penalty graag had willen nemen, maar dat Wome onverwacht naar voren stapte en het hem belette. Zout in de wonden strooien, heet dat. Want de schlemiel zelf weerspreekt tegenover het Italiaanse persbureau ANSA. Wome: ?Ik ben heel erg boos omdat wat Eto´o zei, helemaal niet waar is. We hebben op het veld niet gesproken. Maar ik merkte dat hij en aanvoerder Rigobert Song er geen trek in hadden. Dus besloot ik naar voren te stappen, ook al gezien het feit dat ik op het lijstje van strafschopnemers stond.? De familie van de dappere verdediger staat inmiddels onder bewaking van de politie, en de gedachten over mogelijke gewelddadige acties jegens zijn naasten spoken door hem het hoofd: ?Ook al ben ik een stoere jongen en ben ik nooit bang geweest voor de dood, toch was ik heel erg bezorgd over de veiligheid van mijn familie.?This is Africa. Het nationale voetbalteam verliest en is plots in oorlog met de mensen die zij tot voor kort als hun aanbidders beschouwden. Hoe groot het verschil tussen winst en verlies kan zijn, bewijst Ivoorkust. President Laurent Gdagbo van het land schonk alle selectiespelers een huis ter waarde van 45.000 euro, waarna hij de voetbalhelden en de technische staf de hoogste ridderlijke onderscheiding gaf. Als helden werden ze onthaald, Didier Drogba, Arouna Koné en de anderen. Typisch genoeg door dezelfde fans die kort daarvoor nog hun hoofd eisten na de 3-2 nederlaag tegen uitgerekend Kameroen? Winst en verlies, een wereld van verschil. In Togo kreeg het hele volk een dag vrij nadat de nationale equipe zich voor het eerst in de historie had geplaatst voor de WK-eindronde, de Angolese president sprak na de kwalificatie van zijn land van een ?opgepoetst imago?, en ook Ghana en Tunesië verkeren in de diepste overwinningsroes.Met Nigeria is er naast Kameroen nóg een Afrikaanse voetbalreus gesneuveld in de kwalificatieronde. Bondsoach Samson Siasia is de hoofdschuldige, maar ook alle spelers worden verketterd en met de nek aangekeken. The Super Eagles vliegen even niet meer, en krijgen nu eens niet de mogelijkheid hun vleugels op een groot toernooi uit te slaan. Trainer Arthur Jorge van de Kameroenezen blijft wonderwel aan als keuzeheer, maar heeft van de bond te horen gekregen dat hij zijn werkwijze drastisch moet veranderen. ?We willen dat hij de Africa Cup wint, volgend jaar in Egypte. Ook moet hij in het vervolg meer jonge talenten inpassen in de ploeg?, klinkt het bij de voetbalbond. De Portugees nam in januari van dit jaar het roer over van de Duitser Winfried Schafer, waarna Kameroen in de WK-kwalificatiepoule opklom van de derde naar de eerste plek en het Wereldkampioenschap behaald leek. Leek?Afrika, een continent van tegenstellingen. Vreugde en verdriet, winst en verlies, zwart en wit. Kameroen, en in het bijzonder Pierre Wome, heeft nog een lange weg te gaan om het vertrouwen van het volk terug te winnen. De leeuw is getemd, en is nu zélf gegeerd wild.