Winston

Het duurde een jaar voor hij zich aanpaste in Amsterdam. Speelde niet altijd, moest zich als ?laatbloeier? van Sparta nog bij veel mensen bewijzen. Echter het team boekte grote successen, die hun tol eisten. Na het jaar waarin de jonkies van Van Gaal de Champions League wonnen (1995) vertrok een hele rits aan dragende spelers naar het immer aanlokkelijke buitenland, en Bogarde voelde zich plots geroepen de veranderde ploeg op sleeptouw te nemen. Hij voelde zich zeker bij Ajax, ondanks concurrentie van de Braziliaan Marcio Santos (weet u nog wel, de man die ooit al na twaalf seconden met rood van het veld moest). Apart was dat iedereen in de selectie zich international mocht noemen, behalve Bogarde. Weliswaar had hij zich bewezen als een prima speler, de grote namen voor hem stonden een snel debuut in Oranje in de weg. Tot 1996. Het Nederlands Elftal onder leiding van Guus Hiddink moest voor de playoffs van EURO 96 tegen Ierland en Winston zat erbij. Het gaf een topjaar, waarin Ajax de titel, wereldbeker en Europese Supercup in de wacht sleepte, extra glans. Dan AC Milan. Na zijn echte doorbraak als topper lonkte ook voor Bogarde het buitenland. Het werd de Serie A, en in de modestad werd al vol verwachting gesproken van een nieuw Hollands supertrio. Naast Bogarde mochten ook Michael Reiziger en Patrick Kluivert zich Milanista noemen, en ook Edgar Davids speelde er. De herinneringen aan Gullit, Rijkaard en Van Basten deden de supporters weer watertanden. Het seizoen 1997/98 moest hún jaar worden, en dat werd het niet. Bogarde en zijn maten kregen te weinig speel-kansen, hadden te kampen met zware concurrentie en hekelden de sfeer op de club. Edgar Davids verkaste naar Juventus, Patrick Kluivert en Michael Reiziger naar FC Barcelona. Zo ook Bogarde.2910Onder de vleugels van Van Gaal voelde de Surinamer zich lekker, en ook zijn spel was weer als vanouds. De beginperiode was heerlijk, maar werd ook gekenmerkt door brute, zeer brute pech. Bogarde, die een onbeschrijfelijk gevoel kreeg van spelen met Oranje, brak zijn been op de training van de nationale ploeg. En dat een dag voor de halve finale van het WK 1998, tegen de Brazilianen. Bij afwezigheid van de geschorste Arthur Numan mocht de verdediger opdraven in wat een van de belangrijkste wedstrijden uit zijn leven had moeten zijn. Maar het noodlot sloeg toe. Tijdens een trainingspartijtje bleef zijn been haken en ook de enkel was er slecht aan toe. Zes pijnlijke maanden moest ?ie revalideren. En Oranje verloor ook nog. Zijn laatste seizoen in Barcelona-shirt was gematigd succesvol. De Blaugranas haalden de halve finale van de Champions League, maar werden geen kampioen en kenden wat interne problemen. Niettemin had de verdediger een fijne tijd in Spanje, waarin hij het vertrouwen kreeg dat hem in Milaan nooit gegeven was.2911In 2000 haalde Chelsea Bogarde naar Stamford Bridge. Over zijn Engelse periode kunnen we kort zijn, en we gaan deze met een paar cijfertjes behandelen. In Londen kwam de verdediger tot zestien officiële duels, waarvan hij er vier in de basis begon. De laatste keer dat hij zijn opwachting mocht maken in de hoofdmacht was pijnlijk genoeg op 26 december 2000 tegen Ipswich Town. Op Stamford Bridge (of een van de jeugdvelden, waar hij vaker te vinden was) heeft ?ie uitstekend geboerd. Lees: hij verdiende 683.000 pond, ruim een miljoen euro, per door hem gespeelde gespeelde wedstrijd. En zo is Winston Bogarde voor de Engelsen het toonbeeld van de geldwolven onder de voetballers. Begrijpelijk: een beetje voetballer wil niet op de bank zitten? vijf jaar lang! Toch raar van de voetballer die altijd claimde puur voor het plezier te spelen.Maar laten we ons beeld van Bogarde niet laten overschaduwen door deze gekke move. Hij was zoals al gezegd imposant, zowel op als buiten het veld. Een prachtige speler, die veel uit zijn carrière heeft gehaald (nee, niet alleen geld?). Wat ?ie nu gaat doen? Muziekevenementen organiseren. Wist u al dat hij diverse bekende artiesten naar Nederland heeft gehaald en gaat halen?Ook het afscheid van Winston is een feit, en zo zien we dat steeds meer spelers van de zogenoemde net-niet generatie hun schoenen aan de wilgen hangen. Wie weet horen we nog eens wat van ?m. Dat je de welbekende kettingen, oorbellen en armbanden weer hoort rinkelen. Op een golftoernooitje, of een wedstrijdje van de oud-internationals. Ik hoop het, in ieder geval.Tweede foto: UEFA.com