De WK-clichés kunnen in de ijskast

Zijn we plotsklaps die vervelende maniertjes van de Duitsers vergeten? Michael Ballack die bij elke op hem begane overtreding als een stervende zwaan naar het gras ging. Lothar Matthaüs die Mark van Bommel in het Champions League-duel Bayern München-PSV een rode kaart aannaaide. En al die keren dat wij lijdzaam toe hebben moeten zien hoe de Duitsers succesvol een gooi deden naar internationale prijzen. Terwijl wij dat mooie voetbal speelden, en zij in Neerlands ogen niet meer deden dan de overwinningen stelen. Bij mij gaat dat plotseling ontstane pro-Duitsland gevoel er simpelweg niet in.2293 Lezers van VoetbalPrimeur mogen het ook best weten: Ik heb staan juichen of Nederland de wereldtitel won toen Fabio Grosso het vonnis over Duitsland velde. In de voorlaatste minuut van de verlenging. Duitsland op z?n Duits eruit, heerlijk. Dat ze een paar leuke wedstrijden hebben gespeeld doet daar geen afbreuk aan. En, na even in de huid te zijn gekropen van Maurice de Hond, bleek dat ruim driekwart van mijn nabije omgeving er evenzo over dacht. Een opluchting, een Remie-gevoel had bijna meester van me gemaakt. De link van Die Mannschaft naar Sepp Blatter is voor mij snel gelegd. Fan van de preses zal ik nooit worden. Weer lukte het hem een groot toernooi middels zijn marionetten te verzieken. Hij trok met zijn strakke touwtjes aan de scheidsrechters van dienst, die waarschijnlijk onder de immense druk van de Zwitser de ene na de andere wedstrijd faalden. Meneer Ivanov maakte het wel heel bont, maar als de doorgaans betrouwbare Graham Poll fouten van een beginneling maakt mag openlijk worden getwijfeld aan de instructies van de FIFA. Toen de machtige voorzitter durfde dit WK tot beste ooit te bombarderen, brak mijn klomp. Na mijn geheugen te hebben opgefrist kan ik welgeteld vijf duels noemen die de moeite van het bekijken waard waren: Argentinië-Ivoorkust, Argentinië-Mexico, Argentinië-Duitsland, Duitsland-Italië en Nederland-Portugal. Als dat garant staat voor de beste wereldtitelstrijd in de geschiedenis heb ik medelijden met alle mensen die ouder zijn dan ondergetekende.Het matige spelniveau draagt eraan bij ook het derde cliché van deze ?mondiale? onderuit te vegen. Enkel Jeu Sprengers durfde het de stelling tegen te spreken dat Nederland geen wereldkampioen had kunnen worden. Want zo zei hij terecht in Studio Sportzomer: ?Vanaf de achtste finale zijn zestien landen aan elkaar gewaagd.? De voormalig KNVB-voorzitter verdient eigenlijk geen pluim voor deze objectieve constatering. Maar omdat medestanders uitgestorven lijken toch hulde voor Jeu. Want als Philip die bal wat lager mikt, Robin zijn fraaie actie afrondt of Dirk wat scherper was geweest dan hadden we die Portugezen gewoon gepakt. En dan hadden wij ook in de halve finale kunnen staan. Het is het Nederlandse als-verhaaltje, maar Nederland had in Berlijn wereldkampioen kunnen worden, ondanks het matige spel.2294Want hadden wij Frankrijk al niet afgeschreven? En dat onverslaanbaar geachte Brazilië bleek toch te verslaan. De grote werklust van de Australiërs leidde bijna de uitschakeling van Italië in. Het elftal van Lippi staat nota bene in de finale nu. De Engelsen raakten het gehele toernooi geen pepernoot, maar slaagden er haast in de halve finale te bereiken. Uit dit pijnlijke optelsommetje komt niets anders dan dat Nederland verre van kansloos was voor de wereldtitel. Desalniettemin volg ik de algehele opinie betreffende de finale wel. Italië-Frankrijk is een stijlvolle finale vol sentimenten. Zidane is een mooi afscheid gegund, en de Italianen kunnen nog één keer alle ellende van zich afschudden. Dat Blatter zondag tegen 23.00 uur de finale met recht de beste finale ooit mag noemen, dat Nederland een onverslaanbaar team mag zien en dat de Duitsers balend voor de televisie mogen zitten.