De lach leeft voort

De emoties liepen hoog op toen in Stadion Galgenwaard het laatste fluitsignaal had geklonken. De nederlaag tegen AS Monaco werd overschaduwd door de indrukwekkende woorden die trainer Foeke Booy namens weduwe Audrey di Tommaso sprak. Met een stem vol emotie en af en toe zijn blik naar boven sprak hij de woorden van Audrey. ?De glimlachen, het enthousiaste geklap en het liedje dat gezongen werd, maakten hem blij en trots. Ons leven in Utrecht was veel te kort, maar zo rijk in vele opzichten,? sprak Booy tijdens een indrukwekkende stilte, gevolgd door een luid applaus en de bekende lofzang aan David.1967Verdriet nam de overhand toen, begeleid door het bengaalse vuurwerk, You?ll Never Walk Alone van Gary and the Pacemakers door de luidsprekers van de Galgenwaard schalde. Het deed denken aan de herdenking, enkele dagen na het overlijden van de pas 26-jarige Fransman. De gedenkwaardige avond, in een kille decembermaand, werd bijgewoond door veertienduizend supporters. Vrijdagavond waren er ruim tienduizend fans aanwezig om de naam van hun held luidkeels te zingen en de nabestaanden en spelers van FC Utrecht te steunen.Op weg naar de kleedkamers stonden de gezichten van betrokkenen nog altijd droevig. Het gevoel ?David had vandaag bij ons rond kunnen lopen? zat aan ieders gedachten gekleefd. Niet alleen bij de spelers van FC Utrecht en AS Monaco. Ook arbiter Roelof Luinge, geheel belangeloos acterend als leidsman, moest een traantje wegpinken bij het betreden van de catacombe. ?Ik ben ook maar een mens. Ik heb ook gevoel,? zei hij met vochtige ogen alvorens hij zijn kleedkamer in dook.19681969Ook bij de spelers zat de verslagenheid er na afloop nog flink in. Rick Kruys: ?Het is zo moeilijk om deze wedstrijd te spelen. Het begint al bij de aftrap van Noah. Je weet dat het jochie nog geen flauw benul heeft wat er allemaal aan de hand is.? Die indruk wekte de kleine van Audrey en David zeker. Genietend van alle aandacht en de overweldigende massa die de ogen op hem richtten, verrichtte Noah de aftrap. Anderhalf uur later verscheen het zoontje van Di Tommaso bovenaan de hoofdtribune, overmand van blijdschap omdat hij zijn moeder op de middenstip met Foeke Booy zag staan. Het is de onbevangenheid van een kind in de groei van zijn leven, die zijn vader nooit heeft gekend.De rol van de familie Di Tommaso was nog niet uitgespeeld. Terwijl de vader van David emotioneel de regionale omroep te woord stond, mocht broer Yohan zich na vijfenzeventig minuten spelen opmaken voor een memorabele invalbeurt. Het was voor de spits van vierdeklasser AS Saint-Priest een droom ooit samen met zijn broer in een elftal te spelen. ?Maar die droom is niet meer te verwezelijken,? sprak de indentieke broer van DiTo voor zijn optreden in de hoofdmacht. Toch heeft Yohan het gevoel dat hij aan de zijde van de overleden verdediger staat. ?Ik weet zeker dat David bij ons is. We spelen vandaag met twaalf man tegen AS Monaco.?Het zou wat zijn geweest. Een doelpunt in de Memorial Match voor zijn overleden broer. Yohan, spelend in nummer 15, was er dicht bij. Hij kreeg de bal aangespeeld in de zestien, had vrije doortocht en schoot rakelings naast het doel van Monaco. Het publiek veerde massaal op toen Yohan inviel, en leefde hartstochtelijk mee bij een eigenlijk niet te missen kans. Het schot was voor de supporters de inleiding om nog één keer een groots afscheid te nemen van David, die zich in korte tijd opwerkte tot publiekslieveling in de Galgenwaard.1970Het was gedenkwaardig wat FC Utrecht had georganiseerd om de enthousiaste verdediger te herdenken. De sfeer en dankbetuigingen van het trouwe publiek geven aan hoe populair David di Tommaso was en hoe hij nog steeds in de harten van de supporters zit. Eén ding is zeker: de lach van DiTo zal altijd blijven voortleven in Utrecht.