Tottenham is thuis: je wordt weggeblazen in het verbluffende stadion van Spurs

4 april 2019 om 17:00
Laatste update: 5 april 2019 om 18:20
19

Alsof het oude White Hart Lane nooit gesloopt is, zo voelt de sfeer nú al aan in de nieuwe, adembenemende thuishaven van Tottenham Hotspur. Woensdag werd het hypermoderne Spurs-stadion ingehuldigd en officieel geopend. VoetbalPrimeur was van de partij op een emotioneel avondje in Noord-Londen. Disclaimer: als je een redacteur die bezeten is van Tottenham richting Engeland stuurt en vraagt naar het relaas van een van de mooiste voetbalmomenten uit z'n leven, dan is dit dus het resultaat.

Een Fransman met wapperend, golvend haar bezorgde me op zaterdagavonden in de jaren negentig kriebels in mijn buik. Klinkt een beetje als de eerste zinnen van een vunzig doktersromannetje – maar het gaat over mijn love affair met Tottenham Hotspur. David Ginola, met zijn dribbels en onnavolgbare acties, werd dankzij Match of the Day mijn grote idool en dus was zijn Tottenham Hotspur automatisch mijn favoriete club.

Na Ginola – bekijk die video's op YouTube, mensen – lieten Sheringham, King, Keane, Defoe, Modric, Pavlyuchenko en Van der Vaart mijn Spurs-bloed sneller stromen. Gareth Bale brak mijn hart toen ik nét een nieuw Spurs-shirt met zijn naam achterop had aangeschaft en hij een paar weken later trots het tricot van Real Madrid omhoog hield. Ai. Was ik er toch weer ingetrapt.


Spelers zijn passanten, vertel ik mezelf tegenwoordig uit zelfbescherming. De liefde voor Tottenham is onverminderd groot. Ik adem Spurs, fantaseer over opstellingen, probeer elk seizoen een aantal wedstrijden te bezoeken en hield het niet droog toen ik in 2017 voor de allerlaatste keer op de tribunes van dat heerlijke White Hart Lane mijn club aanmoedigde.

Daarna: elke dag video's bekijken en de bouw van het nieuwe stadion met social media en vlogs op de voet volgen. Premier League-wedstrijden van Tottenham op Wembley, het voelde niet lekker. Door de continue vertraging van het project veranderde hunkering naar een terugkeer in steeds grotere frustratie bij mij en miljoenen andere Spurs-fans. Time to go home. Woensdag 3 april was de grote dag. 

Juichen
En toen dat telefoontje. Of ik het heel toevallig misschien leuk zou vinden om een paar dagen later op en neer te vliegen en sfeer te proeven in de nieuwe thuishaven van Spurs, mijn club, mijn grote liefde die ik met inkt heb laten vereeuwigen op mijn lijf en die mijn leven tot op het maniakale af kan bepalen. Juichen. Dansen. Schreeuwen. Mensen bellen. Vrienden appen. Écht geen nare 1 april-grap? Adrenaline. 

Een tripje naar Noord-Londen is voor voetbalfans met enige reiservaring een ABC'tje. Minder dan een uurtje vliegen, soepel vervoer van het vliegveld naar de binnenstad, een geweldig metrostelsel, behulpzame mensen. In de trein vanaf Liverpool Street naar halte White Hart Lane zie je overal blauw-witte sjaals en klinken er continu liedjes over Spurs en de gehate stadgenoten Arsenal en West Ham United. Die lekkere voetbalsfeer, met z'n allen naar het stadion, is deze keer nóg specialer dan andere keren. Je voelt de zindering. 

Iedereen praat over de eindbestemming: het one billion stadium van Tottenham. Een leger aan fans begint aan de wandeling van zo'n vijf minuten. Na 23 maanden kan het eindelijk weer. Die eerste glimp is onbeschrijfelijk. Deze krankzinnig grote arena is twee, misschien wel drie keer zo hoog als het oude stadion dat 118 jaar lang praktisch op dezelfde plek stond.

Kippenvel
Op de tribune overal kippenvel. Ik zie mensen met tranen in de ogen. Veel van hen waren decennia kind aan huis op White Hart Lane en maken nu voor de allereerste keer kennis met dit stadion, een meesterwerk. Niet onder de indruk zijn van dit gigantische bouwwerk is onmogelijk. Kijk die tribune achter het doel eens. 17.500 mensen. Wat een gezicht. Harry Kane, he's one of our own, klinkt voor de eerste keer. 

Ik doe alsof ik een vuiltje in mijn oog heb en probeer me te vermannen. Dit voelt als White Hart Lane, hoor je voor en achter je. Jong en oud kijkt ademloos rond. Tottenham had 300.000 tickets kunnen verkopen voor deze wedstrijd. Wat een gelukzalig gevoel, om samen met 62.062 anderen hier aanwezig te mogen zijn. De muziek knalt uit de speakers en de openingsceremonie, vol bombast en met vuurwerk ter afsluiting, is de opmaat naar de állereerste officiële wedstrijd in het nieuwe stadion. Ons nieuwe stadion. Wat een heerlijke ervaring. 


Tottenham maakt geen geweldige indruk. Christian Eriksen is het al weken kwijt en is volgens fans om mij heen bezig met een transfer naar Spanje. Heung-min Son verspeelt in de eerste helft elke bal, Kane laat het ook niet zien en van de backs Danny Rose en Ben Davies zal ik nooit groot fan worden. Heel soms valt het gezang van achter het doel even stil en klinken de 3000 meegereisde fans van Crystal Palace er ineens bovenuit. Dat duurt nooit lang. Die bizar hoge (38 meter!) South Stand achter het doel brult Spurs naar voren.

Thuis
Son en Eriksen scoren in de tweede helft. 2-0. Nu alle focus op volgende week: dan staat de Europese kraker tegen Manchester City op het programma in dit stadion. Zeker weten dat er tranen gaan vloeien als de Champions League-hymne voor de allereerste keer uit de speakers knalt in dit verbluffende stadion. 

Natuurlijk was een nederlaag tegen Crystal Palace een kleine ramp geweest. Maar eerlijk: eigenlijk stond deze historische dag voor mij en andere Spurs-supporters in het teken van véél meer dan winnen of verliezen. Ik ben weggeblazen door de sfeer, de energie en de passie die voelbaar is. Wat een stadion. Niet normaal. Ik hou van deze club. Eigenlijk snap ik er helemaal niets van. Verhuizen hoort toch raar, onwennig te zijn? Hoe is het mogelijk dat een nieuw thuis onmiddellijk zó vertrouwd voelt? Tottenham is weer thuis. Welcome home. 

Het hele aanbod naar het nieuwe stadion van Tottenham Hotspur staat online, bekijk alle voetbalreizen naar Tottenham Hotspur!

(Paul Audenaerd/VoetbalPrimeur)