‘Ultiem liefdesverdriet’ in Engelse pers: 'Na 55 jaar pijn is dit de hardste klap'
It’s not coming home: na de verloren EK-finale tegen Italië duurt het Engelse wachten voort. De wereldtitel van 55 jaar geleden op Wembley blijft vooralsnog de enige hoofdprijs van Engeland, dat in een staat van diepe rouw is.
VoetbalPrimeur maakt 'the day after' een rondje langs de Engelse pers. 'Op een avond van anticipatie, spanning en ultiem liefdesverdriet in een koortsachtige sfeer, leek Engeland na de goal van Luke Shaw op koers te liggen voor de meest vreugdevolle dag sinds 30 juli 1966', verwijst de BBC naar de laatste finale én hoofdprijs van Engeland.
'De Engelse wanhoop werd gesymboliseerd door het gelaat van Bukayo Saka, die angstig wachtte om de vijfde - en beslissende - penalty te nemen. Saka, die enorm veel lof verdient voor zijn moed, stapte naar voren, maar Gianluigi Donnarumma keerde zijn inzet', sombert de publieke omroep. 'Het is allemaal voorbij voor Engeland, opnieuw. Zo had de belangrijkste dag in het Engelse voetbal niet moeten eindigen. Voetbal had thuis moeten komen, zoals het refrein (‘It’s coming home’) zegt. In plaats daarvan was het weer het oude liedje.'
'Gareth Southgate te kijk gezet door een gebrek aan durf', kopt The Guardian. 'Uiteindelijk was er geen ontkomen aan de geschiedenis: 25 jaar later haalde het verleden van Engeland hem in. Geen verlossing', verwijst de kwaliteitskrant naar de gemiste penalty van Southgate in de halve finale van het EK in 1996. 'Engeland heeft zoveel barrières afgebroken onder Southgate, zoveel taboes doorbroken, maar dit was een horde te ver.'
'Er zijn geen excuses: het is de harde realiteit dat Engeland te voorzichtig was, te traag om veranderingen aan te brengen en te bereid om te leunen op de nipte voorsprong, terwijl het sterke Italië in de tweede helft de druk opvoerde. Dit voelde allemaal te bekend. Het gebeurde bijvoorbeeld ook tegen Nederland, twee jaar geleden op de Nations League-eindronde: Frenkie de Jong domineerde het Engelse middenveld, zoals de Italianen dat zondagavond na rust ook deden op Wembley. Southgate zal zich afvragen of hij dingen anders had kunnen doen.'
'Het land is in tranen na het volgende penaltyfiasco’, vat The Daily Mail het gevoel van de fans samen. 'Zo dichtbij, en toch blijven we na 55 jaar tellen. Southgate leek een tactische masterclass te hebben gegeven, maar Engeland werd alsnog overvleugeld door de pure volharding van Roberto Mancini, die bleef wisselen totdat hij weer de bovenhand had. In de strafschoppenserie ging vervolgens alles fout voor Engeland. Hier zal nog jaren over worden gediscussieerd.’
'Na 55 jaar pijn is dit de hardste klap van allemaal’, concludeert The Sun. 'Engeland leidde de eerste finale sinds 1966 tot ver in de tweede helft, maar Italië voetbalde beter en verdiende uiteindelijk de overwinning. Dit verhaal is zo oud als de tijd: Engeland gooide het weg en werd verslagen door het betere team. We hebben zoveel gehoord over Southgate, de fatsoenlijke, intelligentie staatsman. Maar op deze avond hebben we zijn kwaliteiten niet gezien.'
The Mirror spreekt van 'ondraaglijke pijn' na de 'gebroken droom' van Engeland. 'Het land huilt na een episch, hartverscheurend vuurgevecht met Italië. Het penaltysyndroom blijft ons achtervolgen. Marcus Rashford, Jadon Sancho en Bukayo Saka: ze misten allemaal. Er waren tranen op het veld toen de radeloze spelers van Engeland aan het einde op het gras vielen. Ze waren zo dicht bij het schrijven van geschiedenis.'