'Veertien jaar gespeeld bij Ajax, maar zaterdag geen haat- of revanchegevoelens'

'Veertien jaar gespeeld bij Ajax, maar zaterdag geen haat- of revanchegevoelens'

25-09-2021 09:45 Laatste update: 11:02
48

Peter Leeuwenburgh keert zaterdagavond na drie seizoenen terug bij Ajax, nu als doelman van FC Groningen tégen zijn oude club. Hij heeft zich in Amsterdam sterk ontwikkeld, maar de belangrijkste stappen zette hij tienduizend kilometer buiten Nederland, in Kaapstad. Zaterdag is hij voor even terug op bekend terrein.

Een doorbraak in het eerste elftal van Ajax bleef uit voor Leeuwenburgh (27), die veertien seizoenen rondliep in Amsterdam. Desondanks koestert hij warme gevoelens voor de club, al blijft hij daar wel nuchter onder. "Ik ben groot geworden bij Ajax en heb daar veertien jaar rondgelopen, dat is meer dan de helft van mijn leven. Ajax zal altijd iets voor me blijven betekenen, maar het is niet zo dat gevoel overdreven speciaal is", zegt Leeuwenburgh tegen VoetbalPrimeur.

"Ik ben daar redelijk nuchter in. Ik heb ook geen officiële wedstrijd in het eerste elftal gespeeld, maar dat wil niet zeggen dat ik revanche- of haatgevoelens heb of zo. Helemaal niet zelfs, het is eerder warm. Er werken nog steeds veel mensen die ik ken, die wens ik allemaal het beste. En ik spreek nog altijd jongens met wie ik bij Ajax heb gevoetbald. Dus het is wat dat betreft een gesloten boek. Ik zal die tijd nooit vergeten, maar het is niet zo dat ik sentimentele gevoelens heb", zegt hij.

Leeuwenburgh had bij Ajax veel concurrentie en zat nooit echt dicht tegen een basisplek in het eerste aan. "Ik werd derde keeper achter Cillessen en Boer. Ik zat bij de A-selectie, trainde dagelijks mee en speelde bij Jong Ajax, zoals bij vrijwel alle derde keepers het geval is. Dat zag er goed uit, mijn contract werd verlengd voor drie jaar, maar ik raakte zwaargeblesseerd aan mijn schouder. Daardoor miste ik de laatste acht maanden van het seizoen, van oktober tot juni."

"Dat is killing inderdaad, die timing was heel slecht. Ik zeg niet dat ik anders de onbetwiste nummer één van Ajax was geworden, maar het had misschien wel anders kunnen lopen. Daarna werd Onana gehaald en hij kreeg de kans toen Cillessen vertrok. Ik lag er daarna weer een paar maanden uit door schouderproblemen. Toen ging er voor mijn gevoel wel een hele grote kras door mijn naam. Dat kon ik Ajax ook niet kwalijk nemen. Ik heb er vervolgens het maximale uit proberen te halen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen", vertelt Leeuwenburgh realistisch.

Leeuwenburgh gooide het uiteindelijk over een andere boeg met de overstap naar Cape Town City in Zuid-Afrika, waar hij drie jaar keepte. Een weloverwogen keuze, de doelman heeft een hoop uit zijn avontuur over de grens gehaald. "Veel clubs in Nederland durfden het misschien niet aan vanwege mijn schouderblessures. In Zuid-Afrika kreeg ik de kans om met een schone lei te beginnen en veel wedstrijden te spelen. Je weet niet zo goed wat je kunt verwachten als je naar de andere kant van de wereld verhuist, maar ik had er vertrouwen in en het pakte goed uit."

"Het verschil tussen Kaapstad en de rest van Zuid-Afrika is redelijk groot. Kaapstad is meer een Europese stad, erg verwesterd. Dus ik wist qua cultuur en omgeving wel wat ik kon verwachten, maar sportief minder. Het is me erg meegevallen. Het was allemaal heel professioneel. Zeker de stadions waren heel goed en de faciliteiten voor de rest prima. De organisatie van de competitie is me ook meegevallen en daardoor heb ik mezelf goed kunnen ontwikkelen. Bestuurlijk was het verder ook allemaal top. We hadden een chairman die zowel technisch directeur als algemeen directeur was, die bepaalde alles wat er gebeurde. Een soort kleine dictator, in de goede zin van het woord haha. Hij heeft de club gekocht. Er is een commerciële- en social media-afdeling, allemaal heel professioneel. Cape Town City was daar wel het meeste in ontwikkeld, de club is het levenswerk van de eigenaar."

Ook organisatorisch was het in Zuid-Afrika goed geregeld, al waren er ook incidenten. "We hebben één keer gehad dat we tijdens een bekerwedstrijd vier keer hadden gewisseld en geen vijfde keer mochten wisselen. Toen moest er tijdens de wedstrijd ineens een handboek tevoorschijn gehaald worden en mochten we na twintig minuten met een man minder toch wisselen. Meer die gekkigheid, chaotisch. Een beetje knullig misschien. Ik heb ook wel hele extreme verhalen gelezen over bepaalde landen in Afrika waar ineens dieren het veld opkwamen. Dat is in Zuid-Afrika niet zo. Qua structuur en regelgeving is het vergelijkbaar met Nederland, alleen dan tienduizend kilometer verder."

'Soms schrijnend om te zien'
Leeuwenburgh kreeg in Zuid-Afrika een andere kijk op de wereld. Het verschil tussen wit en zwart is niet meer zo erg als vroeger, maar het is er nog wel. "Het heeft ook te maken met arm en rijk, die verschillen zijn daar enorm. Soms was dat schrijnend om te zien. Bij ieder stoplicht stond wel iemand om geld te vragen. Dan komen wij daar als voetballers met een goed salaris. Dat voelde niet altijd even lekker, maar je kunt niet bezig blijven."

 
 
 
 
 
Dit bericht bekijken op Instagram
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Een bericht gedeeld door Peter Leeuwenburgh (@peterleeuwenburgh)

Leeuwenburgh voelde zich nooit onveilig in Kaapstad, maar hij wist wel goed waar hij niet moest komen. Dat gold niet alleen voor hem, ook voor de locals. "In de townships, maar die zitten ver buiten de stad. De mensen die daar niets te zoeken hebben, komen daar zelf ook niet. In de stad en omringende wijken is het allemaal prima, maar als Europeaan wil je niet naar de townships gaan. Als je die plekken niet opzoekt, is er ook niets aan de hand. Het is niet zo dat je daar geen bewegingsvrijheid hebt. We hebben nooit dingen niet gedaan omdat het niet veilig was. Qua veiligheid was het allemaal top."

Je moet er tienduizend kilometer voor verhuizen, maar dan krijg je er ook iets voor terug. Leeuwenburgh kan het iedereen aanraden. "Zeker in het eerste jaar hebben we heel veel gedaan. Voetbal stond op één, maar op een vrije dag trokken we erop uit. Alle toeristische attracties hebben we in het eerste jaar afgestreept. In het laatste jaar kregen we een kleintje en gingen we veel op stap. Lopen langs de boulevard, langs de zee, lekker ergens koffie drinken.

"We waren er veel op uit. Het is daar allemaal veel goedkoper. Boodschappen zijn even duur als hier, maar als je uit eten ging, was dat net zo duur als boodschappen doen. Dingen doen was redelijk goedkoop en de huizen zijn ook iets goedkoper dan in Nederland. We hadden een prachtig appartement met een zwembad en uitzicht op zee. Daar betaalden we net zoveel huur voor als een simpel appartement in Groningen, bij wijze van spreken", zegt Leeuwenburgh.

 
 
 
 
 
Dit bericht bekijken op Instagram
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Een bericht gedeeld door Peter Leeuwenburgh (@peterleeuwenburgh)

"Zuid-Afrika is een enorme verrijking van mijn leven geweest. Ik ging daar heen toen ik 24 was en dan word je langzaam volwassen. Die ontwikkeling is voor mijn gevoel wel in sneltreinvaart gegaan, ik ben heel anders naar dingen gaan kijken."

Lockdown
Zuid-Afrika werd van alle Afrikaanse landen het hardste geraakt door het coronavirus en dus ging het land in een strenge lockdown. Leeuwenburgh had in die periode veel aan collega Nick Hengelman, die bij Ajax Cape Town speelde. "We moesten allemaal thuisblijven en mochten alleen naar buiten voor de supermarkt, de apotheek of de bank. Alles was dicht en we mochten ook niet trainen. Het was heel heftig, dat heeft zeker een week of zeven geduurd. We gingen expres boodschappen doen bij een supermarkt die heel ver was, zodat we buiten konden zijn. We zaten ook regelmatig bij Nick en zijn gezin. We woonden dicht bij elkaar. Dan deden we spelletjes en maakten we quizjes om de tijd door te komen. Het scheelde veel dat we elkaar hadden."

Net als in Nederland was er ook in Zuid-Afrika een avondklok, maar die werd niet altijd even streng gehandhaafd. "De politie liet het vaak wel bij een waarschuwing. De avondklok in Nederland werd strenger gehandhaafd dan bij ons in Zuid-Afrika. Ik had verder ook geen reden om me daar niet aan te houden. Hij ging om 22.00 uur in en dan was alles toch al dicht. Voor die tijd waren we al binnen."

Er onderuit komen was niet al te lastig. "Daar kun je makkelijker een grapje maken met de agenten, dan zeg je dat je speler bent van Cape Town City en dan laten ze je gaan. Hier kom je er niet zomaar mee weg als je zegt dat je speler van FC Groningen bent, haha."

Tijd voor een terugkeer
Na drie seizoenen in Kaapstad diende de mogelijkheid zich aan om terug te keren naar Nederland. FC Groningen meldde zich en dat zag Leeuwenburgh wel zitten, ook vanwege zijn veranderde gezinssituatie. "Ik had nog een doorlopend contract, maar we hadden afgesproken dat de club bereid was om mee te denken als er interesse was. Ze konden dan nog wat aan mij verdienden en gunden het me ook."

"Toen kwam Groningen en ik wilde wel graag terug naar Europa. We hebben drie geweldige jaren gehad in Zuid-Afrika, maar het was wel een beetje klaar. Mijn vriendin vond het ook wel mooi geweest. Het viel allemaal mooi samen. Groningen kwam redelijk vroeg en werd snel concreet. Toen hebben we niet getwijfeld en ook niet gewacht. Ik ben nu 27 en als ik iets wilde, was dit het moment. Van Cape Town City naar Groningen vind ik een flinke stap vooruit."

(Tim van Duijn/VoetbalPrimeur)