Ihattaren: 'Was zo zwaar, allemaal heftig, wist niet hoe ik ermee om moest gaan'

2 juli 2022 om 07:48
152

Mohamed Ihattaren was op weg om PSV voor de grootste transfersom in de clubgeschiedenis te verlaten, tot zijn vader overleed. Daar heeft de middenvelder, die inmiddels bij Ajax speelt, het bijzonder zwaar mee gehad. En waarschijnlijk nog steeds.

Ihattaren stond deze week voor het eerst sinds lange tijd weer de pers te woord. Een select groepje mocht hem spreken. Ihattaren verloor zijn vader en zijn basisplaats bij PSV. Zijn transfer naar Sampdoria pakte niet goed uit. "In de tijd dat ik ongelukkig was, moest ik tot mezelf komen. Ik heb voor mijn leeftijd veel meegemaakt en heb daar nooit echt bij stilgestaan. Dat kwam wat later, dat was een jaar geleden. Het was heel zwaar. Toen kon ik het allemaal even niet meer opbrengen. Dat was in het buitenland. Ik was in Italië, was in het begin ook blij met mijn transfer, maar ik kon het niet aan. Het was te zwaar, het overlijden van mijn vader", vertelt Ihattaren, opgetekend door Voetbal International.

"Ouders is het mooiste wat er is, echt. Mijn vader was mijn grootste fan. Hij was er overal, elke wedstrijd als eerste, maakt niet uit waar. Opeens was dat voorbij. Dat heeft denk ik heel veel pijn gedaan, maar het besef kwam bij mij pas later", vertelt Ihattaren. "Op het moment dat ik mijn transfer maakte, in die periode. Ik kon het allemaal gewoon niet meer opbrengen. Mentaal was het voor mij ook niet dat ik dacht: ik kan het nog voor elkaar krijgen om elke dag op het veld te staan. Het was zo zwaar, allemaal heftig en ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan."

Ihattaren zegt dat hij niet gewend was aan tegenslag. Hij was hét talent van PSV, werd constant bejubeld. "Op dat moment maak je wel dingen mee die je niet op achttienjarige leeftijd verwacht. Dat je opeens moet bidden voor je vader, terwijl je teamgenoten hebt die elke dag nog met hun vader bellen. Dat gigantische gemis, dat kwam er allemaal uit toen ik in Italië zat."

Ihattaren vertrok naar Sampdoria, maar speelde voor die club geen minuut. Hij vluchtte naar Nederland. "Dan zit je alleen op een hotelkamer. Je moet eigenlijk niet te veel nadenken, maar als je alleen bent, dan denk je altijd maar na. Op een gegeven moment dacht ik: ik moet terug naar Nederland, naar mijn familie. In Nederland heb ik echt warme mensen om me heen. Het maakt niet uit waar je komt: je krijgt liefde van iedereen, iedereen praat met je."

"Natuurlijk zijn er ook kritische mensen, maar dat is heel anders. Eenmaal terug in Nederland was het natuurlijk niet opeens over, het gevoel, het gemis. Ik wist nog steeds niet goed hoe het nu verder moest. Ik had in niks zin meer. Ik deed maar wat. Laat slapen, uit emotie eten. In mijn eentje wandelen. Er waren momenten dat ik me heel eenzaam voelde."