Akram: "Het leven is moeilijk als niks werkt"

De middenvelder speelde nog weinig sinds zijn komst naar Enschede. Daar leek door afwezigheid van Theo Janssen (blessure en schorsing) en Cheick Tioté (Afrika Cup) verandering in te komen, maar een blessure in het oefenduel met Anderlecht dwarsboomde dat. "Heel jammer, want ik wil graag aan het Nederlandse voetbalpubliek laten zien wie Nashat Akram werkelijk is", zegt de tachtigvoudig international in De Telegraaf.

"Het is niet gemakkelijk om op de bank te zitten bij je club, als je Aziatisch Voetballer van het Jaar bent", vertelt Akram. "Maar ik snap het wel. De overgang is groot. Vooral het tempo ligt hier veel hoger dan in de vorige competities waar ik heb gespeeld. Ik merk bij mezelf wel vooruitgang. In een halfjaar heb ik veel bijgeleerd."

De Irakees zal echter stoïcijns verder gaan met het veroveren van een plekje. Akram maakte in zijn leven veel ergere dingen mee. "Ik heb in Irak drie grote oorlogen meegemaakt", zegt Akram, op wie de derde gezien zijn leeftijd de meeste indruk maakte.

"De angstigste ervaring vond ik het begin van de tweede Golfoorlog. Je bent ouder en realiseert je veel beter wat er aan de hand is. Ik zal nooit vergeten hoe we met het hele gezin nachtenlang in één kamer bij elkaar zaten en de bommen om ons heen insloegen", blikt de spelmaker terug. "De angst in ieders ogen. Het vechten tegen de slaap. Het wachten op de volgende inslag."

Akram maakte in zijn nabije omgeving een hoop ellende mee. Twee van zijn broers werden ontvoerd. "Hussein wist te ontsnappen aan zijn ontvoerders, die hem bij de vlucht onder vuur namen. God heeft ervoor gezorgd dat hij veilig bij ons is teruggekomen. Hassan is tien uur vastgehouden door ontvoerders. Door goed werk van de Iraakse politie is hij levend bevrijd." 

Daarnaast zag Akram de fysiotherapeut van het nationale team nooit terugkeren, omdat hij slachtoffer werd van een bomaanslag. "Hij liet een vrouw en vijf kinderen achter. Hoe kun je nou met een bomauto inrijden op een markt vol onschuldige mensen? Vrouwen en kinderen. Dan moet je gestoord zijn en als er mensen zijn die de daders daarvan helden vinden, dan zijn die net zo gestoord."

"Bagdad was zo'n mooie stad, maar de oorlog heeft alles stukgemaakt", gaat de 25-jarige, die zich in 2003 aan de oorlog kon onttrekken door in Saoedi-Arabië te gaan voetballen, verder. "Het leven is moeilijk als er niks werkt. Er stromen twee grote rivieren door Bagdad, maar de mensen hebben niet eens water uit de kraan."