Oranje -17 wil revanche in troostfinale

Een gezonde combinatie van lef, doorzettingsvermogen en jeugdige onbevangenheid, samen met het vermogen om op beslissende momenten de professionaliteit van een volwassene te betrachten, bracht de ploeg van bondscoach Ruud Kaiser op het WK bij de laatste vier. Het effectieve Mexico versperde de oranjehemden de weg naar een sprookjesachtige finale, de tieners gedesillusioneerd achterlatend. Echter, het toernooi is allerminst voorbij. Vandaag wacht het volwassen Turkije in een troostfinale die deze naam eigenlijk niet mag dragen.Lang verwacht, stil gezwegen, nooit verwacht maar toch gekregen. Oranje -17 was maar wat blij met het verdiende WK-ticket en de zestien- en zeventienjarigen waanden zich vanaf dat moment in een droom die zou duren tot donderdag 29 september. Moed en branie hadden ze getoond, de jongens. Maar in de halve eindstrijd toonde Mexico de ploeg van Ruud Kaiser de harde wetten van het topvoetbal: als je niet scoort...Dat voetbal hard kan zijn, ondervinden alle spelers eens in hun leven. Verdediger Mike van der Kooy (16), die zich net als zijn ploeggenoten na het treffen met de Verenigde Staten (2-0), twee dagen op de ultieme clash had voorbereid, vond zich in een kolkend stadion na twee minuten ineens terug op de brancard. Verstapt en einde toernooi. Waar de finaledroom voor het FC Utrecht-talent al in de beginfase uiteenspatte, werd de rest van de ploeg langzaam maar zeker opgeslokt door de Mexicanen. Was het een lesje in effectiviteit wat ze kregen, of brak een gebrek aan volwassenheid de jeugdige talenten op in Peru? Mexico spande zich vooral in de eerste helft minder in dan onze landgenoten, maar bleef toch enigszins verrassend, ogenschijnlijk moeiteloos overeind. Onder de inspirerende leiding van artiest Giovanni Dos Santos zetten de Zuid-Amerikaanse leeftijdsgenoten Oranje weer met beide benen op de grond. We kregen de beste kansen, dat zeker. Waren grote delen van het duel de betere ploeg. Maar in het topvoetbal is dát niet meer van belang, zo blijkt! 3086De Peruaanse media waren al lyrisch vanaf dag één. Spetterend was het, het optreden van de Hollandse artiesten tegen Qatar. Toen de stofwolken na negentig minuten waren opgetrokken, zei het scorebord 5-3 en had een select groepje voetballers plus publiek z?n ogen uitgekeken. Tim Krul stopte een strafschop, Marvin Emnes scoorde tweemaal en het centrale verdedigingsduo Dirk Marcellis-Jordy Buijs bewees zich als een rots in de branding. In de tweede groepswedstrijd liep Oranje van begin tot eind op z?n tenen tegen de supersterke favoriet Brazilië. De uiteindelijke 1-2 nederlaag was terecht, maar zeker niet onverdienstelijk. Drie uit twee. Laatste duel. Gambia. Benen als staalkabels, doorleefde koppen en lang en breed als volwassen kerels. Nietsontziend ook, zo bleek uit de voorgaande potjes. Kaiser vreesde de Afrikanen, en vrij onterecht, zo bleek. Met slim combinatievoetbal werd de ?gevaarlijke outsider? voor de titel aan de kant geschoven: 2-0. De Verenigde Staten waren goed, steengoed zelfs. Maar zoals een echt profteam betaamt, presteerde Oranje ook onder zware druk uitstekend. Het was middenvelder Jeffrey Sarpong die het vonnis voltrok in een duel waarin twee rode kaarten werden getoond, goed werd gevoetbald en een jonge Amerikaan zwaargeblesseerd raakte. Dat is helaas óók topsport? En dan zit je plotseling bij de beste vier van de wereld. In de halve finale, geflankeerd door uiteraard Brazilië, Turkije en ook Mexico. De opwellende kampioenskoorts werd jammerlijk in de kiem gesmoord. De spelers van Oranje -17 zijn stuk voor stuk groeibriljantjes. Met uitzondering van doelman Tim Krul (Newcastle United) allen actief in de hoogste jeugdelftallen van de vaderlandse (top)clubs, flirten sommigen zelfs al met de overstap naar de hoofdmacht. Aanvaller Diego Biseswar maakte al een keer zijn opwachting voor Feyenoord in een competitieduel met NEC, terwijl de multifunctionele Ajacied Vurnon Anita door zijn club is ingeschreven voor het Champions League-toernooi. Dan de Turken. Het gros van deze ploeg heeft al professionele ervaring in de vaderlandse of Duitse competitie. Aanvoerder Nuri Sahin speelde als jongste Bundesliga-debutant ooit met Borussia Dortmund al de Kohlenpott-derby tegen Schalke ?04 voor tachtigduizend man en weet wat het is om onder enorme druk te staan. Turkije onder 17 moest tegen Brazilië het onderspit delven na een heroïsch gevecht, waarin het op wonderbaarlijke wijze terugkwam van een 3-0 achterstand. De uiteindelijke 4-3 nederlaag (Igór scoorde in de laatste seconden van de wedstrijd) trof de talenten als een mokerslag.En dus is de troostfinale in Peru een herhaling van de finale om het Europees Kampioenschap in Italië. De gelijkenis met dat toernooi is groot voor onze landgenoten. Onverwacht bereikten de jongens van Ruud Kaiser de finale door in een spetterende halve eindstrijd het gastland in de verlenging met 1-0 te kloppen, waarna Turkije in de finale een maatje te groot bleek (2-0). Een spannende strijd zal het zeker worden. Oranje is door dit toernooi duidelijk gegroeid. Zowel mentaal als sportief hebben de talenten enorme progressie geboekt, en de ploeg zal er op gebrand zijn die derde plek en daarmee de bronzen medaille te behalen. Een troostfinale? Welnee! Dit wordt negentig minuten bikkelen, vechten voor elke grasspriet, voor elkaar door het vuur gaan. Kaiser wil bloed, zweet en tranen. Maar ach, zoiets hoef je de helden van Onder 17 niet meer uit te leggen. Die zijn getergd tot op het bot. Zondag, 2 oktober. Op naar het podium. Aanvalluhhhh