Guus Geluk & Rigide Roman en de Rafa-ramp
Kenners zagen het achteraf natúúrlijk allang aankomen; het ontslag van Roberto di Matteo bij Chelsea. De zoveelste trainer die sneuvelt onder de tirannie van de Russische eigenaar Roman Abramovich. Lucky number seven, om precies te zijn. Het winnen van de Champions League? Uitstel van executie. De FA Cup? Pfff, denk je nou echt dat die rare Rus daar iets om geeft? Nee, dat Di Matteo het volgende slachtoffer van Abramovich zou worden stond wel vast, alleen het moment van de ontering niet.
Eerder deze week viel het oordeel. Een simpel wuivend handje was voldoende. Basta. Arrivederci. Na een nederlaag op bezoek bij Juventus en waarschijnlijk enkele plagende sms'jes van de eveneens puissant rijke Juve-preses Andrea Agnelli was de maat vol voor Abramovich. Hij deelde het nieuws niet eens zelf mee. Zelfs het grootste offer dat Di Matteo de zoveelvoudig miljardair schonk, was niet voldoende om zijn vege tot in de puntjes gecultiveerde Italiaanse lijf te redden. Prijzen winnen, dat is één. En áls je eenmaal prijzen wint, dan moet het succesverhaal lezen als een heldenepos.
De overwinning, of de dood
Naar goed historisch Italiaans gebruik kan dat spectaculaire wel achterwege blijven. Aut vincere, aut mori. De overwinning, of de dood. Zo overzag en betrad keizer Nero in het verleden zijn strijdvelden, Di Matteo verschilde - uiteraard vanuit een voetbaloogpunt bekeken - in dat opzicht niet veel van de krijgsheren die ooit aan de wieg stonden van de Italiaanse drang naar de overlevering en vóóral naar de winst. Een levensopvatting, één die met respect benaderd dient te worden.
Ergo, diezelfde onvoorwaardelijke drang naar overwinnen levert tegelijkertijd lichte irritaties op. Zeker bij iemand die voor de zoveelste keer zijn geldbuidel trok om de Europees kampioen op waardige wijze zijn gezicht te laten tonen aan de voetbalwereld. De Belgische superster in wording Eden Hazard nam de wijk naar Londen, het Braziliaanse wonderkind Oscar zette voet op Stamford Bridge. Maar met een veldheer die vooral defensief denkt, wordt ook hun creativiteit langzaam de nek omgedraaid.
Een rottende vuilniszak in de straten van Napels
Net goed, zou je zeggen, dat Di Matteo zijn Dolce & Gabbana-koffer mocht pakken. Maar toch, het gaat hier wel over een clubicoon die achteloos als een rottende vuilniszak op de stinkende straten van Napels wordt gekegeld. De (tijdelijke) leegte die zal vooral gevuld worden met vraagtekens achter een tijdloze vraag. Want wie, welke trainer ter wereld, zou in staat zijn om eeuwige drang naar verbetering en meer van Abramovich te kunnen vervullen? En er ook voor zorgen dat de kranten moeiteloos meegaan in de opkomst van het Roman Rijk, hé.
Claudio Ranieri, José Mourinho, Avram Grant, Luiz Scolari, Carlo Ancelotti, André Villas-Boas en Di Matteo. Ze kusten allen de hand van de tsaar, maar mochten hem nooit in de ogen kijken. In dat rijtje trainers ontbreekt één naam. Die van Guus Hiddink. Hij is de enige coach (!) die onder het regime Abramovich bij Chelsea werkte en niet vriendelijk verzocht werd zijn functie neer te leggen, of geforceerd in een geblindeerde auto richting Heathrow gedirigeerd werd.
De club Chelsea is verziekt, tot op het bot
Guus, voetbalvader van Nederland. Guus is ervaren, ongelooflijk charmant, heeft het geluk nog weleens aan zijn kant, maar Guus is vooral heel slim. Dolgraag wilde Chelsea met hem door toen hij in 2009 het stokje overnam van Luiz Scolari. Slechts één wedstrijd verloor Hiddink als interim van Chelsea. De FA Cup staat op de schoorsteenmantel in Moskou. Maar Guus wist genoeg. De club Chelsea is verziekt, tot op het bot. Of het door het grote Russische geld komt of de grillige historie, wie lang genoeg met het Chelsea-virus in aanraking komt wordt vanzelf revoltant.
Guus voelde het. Geen haar op z'n hoofd die er aan dacht om zijn reputatie te grabbel te gooien voor het blauwe speeltje van een Russische oliesjeik, dat door de jaren heen veranderde in een obsessie. In het voetbal is veel te koop, maar niet alles. Nog niet. Tsaar Roman en zijn zucht voor perfectie. Het is als de Porsche voor de man in midlifecrisis of de zeven Rolexen om een tekort aan centimeters te verhullen.
Als Guus een beetje begaan is met het lot van Rafa Benitez - de nieuwe consigliere met houdbaarheidsdatum - dan belt 'ie die arme Spanjaard even. 'Rafa, blijf in je casa. Want jij wordt número ocho'.
Twitter: @fabianbijman
Reageren? Dat kan onder dit bericht.