Laerenbergh: "Geen frustraties"

Elimane Coulibaly, Dalibor Veselinovic, Joachim Mununga en Roy Dayan kregen eerder op het seizoen allemaal de voorkeur op Conor Laerenbergh. Vier maanden lang moest de 19-jarige Antwerpenaar wachten op zijn allereerste basisplaats. Tegen Anderlecht had Adrie Koster geen andere keuze meer. Laerenbergh, die vorige week maandag nog drie keer mocht juichen bij de beloften, greep zijn kans en stelde niet teleur.

'Toch heb ik nooit gefrustreerd rondgelopen', werpt de spits een blik op het verleden. 'Ik hoopte er op Lokeren al bij te zijn, maar de trainer koos toen voor Dayan. Hij gaf me altijd een verklaring waarom ik niet in de ploeg stond en ik kon me bij zijn beslissingen neerleggen. En jongens als Veselinovic zijn ook niet zo eenvoudig uit de ploeg te spelen.'
Met zijn vroege treffer tegen Anderlecht leverde Laerenbergh meteen zijn visitekaartje af. Een slimme goal, een echte spitsengoal. Met dank aan de perfect voorzet van die andere youngster van het Kiel, Wanderson.

'Dat zijn de momenten dat eens spits er moet staan', blijft Laerenbergh bescheiden. 'Maar meestal maak ik een doelpunt na een persoonlijke actie.' Voor het jeugdproduct van stadsrivaal Antwerp is het zijn tweede roos in de hoofdmacht van Beerschot. Vorig seizoen deed hij in Play-Off 2 tegen Lokeren al een keer de netten trillen.

'Die was mooier. Maar nu scoor ik tegen Anderlecht, een echte topploeg. Dat geeft toch altijd een speciaal gevoel. Bovendien was het ook een doelpunt van het collectief. Na mooi samenspel moest ik hem er maar intikken.' Laerenbergh gleed op de knieën naar de fans op de hoofdtribune, de blik op oneindig. 'Ik was even van de wereld. Het gevoel dat dan door je hoofd gaat, is onbeschrijflijk.'

De vroege voorsprong werd op tien minuten echter teniet gedaan door Massimo Bruno en Dieumerci Mbokani. Kort voor rust liet Laerenbergh dé kans liggen om Beerschot terug in de wedstrijd te trappen. De spits werd vanop de eigen helft alleen richting Silvio Proto gestuurd, maar koos ervoor om te wachten op de mee opgerukte Funso Ojo.

'Kouyaté is ook heel snel', verklaart Laerenbergh zijn keuze. 'En ik hoorde Funso roepen. Trapt hij die bal tegen de touwen, dan spreekt niemand erover. Maar misschien had ik wél voor mezelf moeten kiezen en moet ik als spits wat minder aan de ploeg denken en zelf mijn kans wagen.'