Van Gaal en Wenger houden het geen dag vol in CM
Bondscoach van het Nederlands elftal, het is voor veel trainers de heilige graal. Maar wat houdt die functie nu écht in? In essentie zal de eerste reactie van een benaderde coach zijn: 'Bondscoach? Dat betekent deelname aan een WK of EK, of misschien wel allebei!'. Voor het gemak wordt het voortraject daarbij even vergeten. Kwalificatiewedstrijden in 'voetballanden' als Andorra, Liechtenstein, San Marino en als hooggeklasseerd FIFA-land twee toppers tegen de andere 'grote naam' in de kwalificatiegroep.
Tussen de kwalificatiewedstrijden door, als na vier duels al blijkt dat het WK- of EK-ticket op zak is, speel je met Oranje een paar oefenduels. 'Duitsland, Portugal? Ha, leuk!' Tot een week voorafgaand aan de interlands de telefoontjes uit Manchester, München, Rome, Londen, Rotterdam, Amsterdam en Eindhoven binnenstromen. 'Sorry coach, ik ben niet helemaal honderd. Klein pijntje, een steekje, vind je het erg? M'n club wil het liever niet hebben'. En zo kan het dat de wegen van het bondscoachschap leiden naar een 'wereldstad' als Augsburg of de reservebank van Ajax. Niets ten nadele van de kwaliteiten van Paul Verhaegh en Jasper Cillessen, overigens.
De uitlatingen van Van Gaal roepen kleine vraagtekens op, misschien zelfs uitroeptekens. Maar ik snap het wel. Het leven van een bondscoach, het is op blote voeten lopen op roestige spijkers en hopen op een paar druppels jodium van diegene die écht de broek aan hebben: de internationale topclubs en spelers. Behalve voor een eindtoernooi, want daar wil je als speler natuurlijk wél bij zijn. En laat Van Gaal nu net een aversie jegens autoriteit hebben. Immers, Van Gaal ís de autoriteit. In Louis' en Truus' wereld in elk geval.
Van Gaal en Wenger: een CM-drama
De manier waarop Van Gaal zich manifesteert zou hem in Championship Manager een weinig succesvolle carrière opleveren, eenzelfde lot is Arsène Wenger beschoren. In de managementgame, échte cracks spelen nog steeds de versie van 2001/2002, is de scheidslijn tussen de beste coach ter wereld zijn en een plotseling ontslag flinterdun. Wát nou de Champions League winnen? Twee keer gelijkspelen in het nieuwe seizoen betekent einde verhaal of een klein vleugje kritiek aan het adres van het bestuur en maanden intensief tot in de kleine uurtjes als een maniak de muis besturen zijn in een paar seconden volledig weggegooid.
Vol trots kondigde Arsenal aan deze zomer 150 miljoen euro uit te kunnen trekken voor de komst van nieuwe spelers. Einde eeuwigdurende exodus, welkom karrenvracht aan 's werelds beste spelers. De opbrengst, een kleine twee weken voor het einde van de transferperiode: één transfervrije aanwinst. Géén Luis Suarez, géén Gonzalo Higuain, géén Luiz Gustavo, géén Marouane Fellaini, maar Yaya Sanogo werd gratis weggeplukt bij Auxerre. Arsenal, ooit een grootmacht, een droomclub, lijkt - of sterker nog is - na de jarenlang durende uitverkoop een grijze muis geworden. Met dit soort briljante reacties, pijnlijk en vertederend in al z'n emotie, tot gevolg.
Tony Adams zei het eerder deze week treffend. Het icoon, stammend uit een tijdperk waarin Arsenal nog wél een gevreesde grootmacht was, zou geen seconde hoeven nadenken over een rol als hoofdtrainer. "Mijn hart schreeuwt ja, ja, ja!", vertelde Adams, om daar aan toe te voegen. "Maar als ik mezelf de vraag stel of ik kan winnen met het huidige team, dan is het antwoord nee. Ik denk dat niemand dat kan." Schoon schip maken, alle middelmaat de deur uit. In CM een jaarlijks terugkerend verhaal. Niet luisteren? Weg. Niet presteren? Weg. Vragen om een transfer? Jij traint bij de reserves. Ík ben de baas. Ík beslis. Of je nu Robin van Persie of Cesc Fabregas heet, dit is míjn voetbaldroom, mijn beleid.
Wengers visie is na zeventien jaar het enige beleidsplan waar Arsenal op stuurt. Wel geld, maar niet doorpakken? Voor je het weet word je in de digitale wereld van het voetbaltrainer zijn voorbijgesneld door clubs als Grimbsy Town en Derby County. De successen waren er, Wenger is onherroepelijk een toptrainer, maar zelfs in de beste huwelijken blijft het houden van bestaan, terwijl de kalverliefde verdwijnt. Oude koeien worden strontkarren. In dat geval geldt: misschien is het beter om als vrienden uiteen te gaan. Soms lijkt de voetbalwereld verdacht veel op het echte leven. Trainers, bestuurders, het zijn net mensen.
Wat jij, Wout? Denk je dat het laatste uur van Wenger geslagen heeft nu het 'Clock End' brult om het vertrek van Wenger én algemeen directeur Ivan Gazidis, of is Arsenal zo afhankelijk van Wenger dat de club niet zonder hem kan?
In de rubriek Tweestrijd legt de hoofdredactie van VoetbalPrimeur elkaar wekelijks schriftelijk het vuur aan de schenen.