NeXXt Weblog: Verwaande Italianen

door Joris Droog Je besluit Canada, Italië en Syrië te gaan verblijden met je aanwezigheid. Zijn we eindelijk op de plaats van bestemming gearriveerd, stoppen de Italiaanse sterren net met inlopen. Een beetje ongemakkelijk zochten we een plek op om wat leuke plaatjes te schieten. Het eerste wat opviel was een verschil in uiterlijk van de voetballers. Je had er een soort deling, je had de gewone jongen, het ´geen fratsen dat scheelt type´ en je had de zelfverklaarde macho. De macho´s waren in aantal gelijk aan de gewone jongens, maar ze vielen meer op en leken daardoor in de meerderheid te zijn. De jongens liepen alsof ze het al gemaakt hadden, alsof de wereld aan de gouden, zilvere of witte schoentjes lag. Het haar lang en vet, het oorbelletje met diamantje aan beide kanten. Je had de scheiding tussen jongens die uitstraalde dat ze heel graag iets wilden bereiken en jongens die uitstraalde dat ze er al waren. Het elftal was in mijn ogen al verdeeld voordat de training begonnen was. Bij de partijvormen hadden beide teams evenveel macho´s en gekleurde schoenen waardoor het spelletje niet uit balans raakte. Langzaam viel ons iets op. Het team was geen team. Iedere keer als de training stopte ontstonden er groepjes en dat waren constant dezelfde. Er was iedere keer sprake van gesprek tussen de zelfde spelers en interactie buiten het groepje was minimaal. Toen wat harde stemmen achter ons. Het was het Italiaanse gevolg. Er waren 6 mannen en 1 vrouw die om het team heen hingen met allerlei functies. Ongetwijfeld allemaal belangrijk maar ze leidde de aandacht af. Italië beschikte over 3 keepers, de eerste was een tweeling van Buffon, terwijl de andere 2 qua fysiek en manier van keepen meer leken op Toldo. De Italianen bleken ook hier niet echt een team te zijn. De keeper zeurde over alle ballen die recht op hem af kwamen omdat hij zich wou profileren en spelers werkte niet al te serieus af. De oefening werd gestopt, de groepjes zochten elkaar op en de training ging verder met een partijtje.Het partijtje ging met dezelfde nonchalance als de rest van de training en eindigde bloedeloos. Wie er won was niet eens zo belangrijk. De spelers zochten wederom hun groepje op en gingen zitten om uit te puffen. De Syriërs werden verdrongen naar een bijveldje, de Italianen gingen maar niet weg. Tijd is een onbekend begrip in de Zuid-Europese landen, dat bleek wel. De meisjes renden het veld op om een handtekening te krijgen van een van de onbekende Italiaanse macho´s.Op voetballend gebied hoef je Italië niet tot de kanshebbers te rekenen. Daarvoor is het te nonchalant en is het team te verdeeld. Voetballend is het geen briljant team, maar fysiek zijn ze ijzersterk. Italianen zijn niet leuk, ze weten altijd in de laatste minuut te winnen, voelen zich te goed en stelen onze vrouwen.