Italiaanse verwarring

Gisteren voor mij dus de vuurdoop van het EK. Was vooraf toch erg benieuwd wat Servië- Italië me zou brengen. Niet alleen op voetbalgebied, maar ook qua entourage. Ik heb zondagavond namelijk met lede ogen de verlaten tribunes van de Euroborg aanschouwd. Dat zal geen pretje voor je zijn geweest Reon, zeker als je niet hebt genoten van de wedstrijd.

In Nijmegen was het gisteren echter anders. Alle ingrediënten voor een lekkere pot voetbal waren aanwezig. Een heerlijke temperatuur, windstil, een redelijk gevuld stadion en twee landen met een goede reputatie op het jeugd-EK. Bovendien wezen de media me tevoren op een aantal vedetten aan beide kanten. Zo zou Bosko Jankovic een ster moeten worden op dit toernooi, evenals tegenstander Riccardo Montolivo.

Reon, met jouw vraag in mijn achterhoofd heb ik als een scout de verrichtingen van de Azzurini onder de loep gelegd. Als een Piet de Visser van VoetbalPrimeur zou je kunnen zeggen, hoewel ik de meesterscout daarmee heel veel tekort doe. Toch heb ik een aardig beeld gekregen van de kwaliteiten van de Italianen. Of Jong Italië toekomstige wereldkampioenen herbergt? Mijn gevoel zegt van wel, maar die goal van Servië zit me te dwars om volmondig ja te antwoorden.

Het verloop van het duel maalt nog immer in mijn hoofd. Hoe kan het dat de knapen van Pierluigi Casiraghi juist op zijn Italiaans het onderspit dolven. De Zuid-Europeanen hadden namelijk de overhand en speelden tamelijk fris en verzorgd voetbal. Kansen werden gecreëerd maar niet benut. De opponent krijgt één schietmogelijkheid, die warempel achter de Italiaanse doelman ploft. Grotere tegenstellingen kan ik nauwelijks bedenken. Italiaanse teams spelen toch juist afwachtend, geven niks weg en slaan direct toe als zij een kans krijgen? Ik begrijp er geen snars van. Overigens deden bondscoach Casiraghi en aanvoerder Giorgio Chiellini dat evenmin.

Misschien hebben de nationale teams van Italië een strategiewijziging doorgevoerd. Vorig jaar speelden de grote jongens zich al bij vlagen met aantrekkelijk voetbal naar de wereldtitel. Het systeem van de jongere generatie is dan op papier verdedigend; de uitvoering van het 4-1-4-1- systeem was gisteravond evenzo frivool.

Indrukwekkend was linksachter Chiellini. Met recht een kapitein. Groot, sterk, hard als het moet, hij beschikt over de Italiaanse bravoure, is verbaal aanwezig en was maandagavond heer en meester op de linkerflank. Ondersteund door de creatieve linkermiddenvelder Raffaele Palladino stichtte hij veel aanvallend gevaar. En wat te denken van die kleine, snelle dribbelaar Alessandro Rosina. Hij speelt 'maar' voor Torino. Gezien zijn prestaties gisteren kan dat echter niet lang meer duren. Hij doet me denken aan Gianfranco Zola, voormalig Chelsea-speler en tegenwoordig de assistent van Casiraghi. De kleine Zola had de bal ook altijd aan een touwtje en een fabuleuze traptechniek. Dat laatste ontbeert Rosina evenmin. Ik heb van hem genoten.

Helaas konden de regisseurs op het Italiaanse middenveld mij niet bekoren. Riccardo Montolivo en Alberto Aquilani excelleerden net als Jankovic, de vedette van de Serven, niet. Jammer, want hun balbehandeling verraadt grote klasse. Mogelijk dat de druk verlammend werkte op het duo. Zij moeten zich in de komende duels bewijzen. Die zijn van cruciaal belang voor de Azzurini. Net als vorig jaar struikelen in de groepsfase zou een debacle zijn voor de titelfavoriet. Maar ik heb veel kwaliteit gezien en dus nog alle geloof in een goed toernooi voor de Squadra. Dan moeten de Italianen wel hun Italiaanse efficiency hervinden.

Tijd om af te ronden. Jelmer, jij zit in het Noorden des lands. Wat vind je van het vloeken in de kerk van Foppe de Haan? Hij liet Oranje tegen Israël met twee spitsen spelen en week daarmee af van de Nederlandse school. Kan dat zomaar?

Groetjes,
Ronnie Vermonden