Vincent verslaat: Jacob Zuma in Oranje!

Vincent de Vries
KAAPSTAD

De Zuid-Afrikaanse president speelde zaterdag, vlak voor het duel tussen Argentinië en Duitsland, een voorwedstrijd met enkele oud-voetballers onder wie Clarence Seedorf.

Het is hier inmiddels een bekend beeld op straat. Zuid-Afrikanen die massaal met een voetbalshirt van Bafana Bafana de deur uitgaan. Dat doen ze inmiddels met zo velen, dat je er bijkans geelgroen van gaat zien. En opvallend: je ziet het op plekken waar je het nooit zou verwachten. Dus behandelen rechters de meest verschrikkelijk zaken niet in hun traditionele outfit, maar in een voetbalshirt.

En op televisie brengen presentatoren van het journaal het nieuws niet in een driedelige pak met stropdas, zoals gebruikelijk, maar in een keurig gestreken voetbalshirt. Alsof Sacha de Boer ineens in een Bavaria-jurkje het laatste nieuws over de kabinetsformatie voorleest.

Fly the flag

De massale verkleedpartij komt voort uit de campagne Fly the Flag, waarbij de bevolking maanden voor het WK werd opgeroepen om massaal met de nationale vlag te zwaaien, het volkslied te zingen en de Diski Dance te leren. Dit om tot laten zien dat zij wel degelijk achter de organisatie van het WK staan.

Op vrijdag moesten de Zuid-Afrikanen dan gehuld in een voetbalshirt van hun favoriete land naar het werk gaan. Hoewel niet verplicht deden de meeste Zuid-Afrikanen graag aan Football Friday mee. Zeker nadat president Jacob Zuma ook op vrijdag een shirt aantrok. Zuma genoot zichtbaar. "Prachtig, vooral om te zien dat alle lagen van de bevolking hier aan meedoen. Hieruit blijkt maar weer dat we één volk zijn."

Dat ook Zuma een voetbalshirt draagt, is niet zo verwonderlijk. Naast dat hij de president is, iemand die het juiste voorbeeld moet nemen, is hij tevens een voetballiefhebber. En wat voor een. Naast dat hij samen met Nelson Mandela en Desmond Tutu, de Zuid-Afrikaanse Nobelprijs-winnaars, zich had ingezet om het WK naar zijn land te halen, speelde hij vroeger zelf ook.

Dat deed hij op redelijk niveau, zoals wordt beweerd. Het is van horen zeggen. Want het was niet zo dat iedereen daar getuige van kon zijn. Zuma zat namelijk jarenlang vast op Robbeneiland, samen met onder meer Mandela. Maar waar de voormalige ANC-leider zijn cel niet uit mocht, daar kreeg Zuma, die andere beroemde politieke gevangene voor de kust van Kaapstad, wel wat meer vrijheid. Al moeten we daar niet al teveel voorstellen. Maar Zuma was er maar al te blij mee: hij kon zodoende wel voetballen.

Competitie op Robbeneiland

Het was aanvankelijk nauwelijks bekend, maar Robbeneiland kende onder de vleugels van de Makana Football Association, de eigen voetbalbond die in 1969 door de gevangenen zelf werd opgericht en inmiddels door de FIFA erkent, een heuse competitie. Alleen, daarbij ging het niet alleen om welke van de acht clubs uiteindelijk de titel pakte. Voetbal was op Robbeneiland juist een middel om te overleven. Het schonk de gevangenen fysieke en mentale veerkracht, al genoten de toeschouwers ook wel degelijk van het spelletje, voetballiefhebbers als ze waren.

Zuma was keeper. En volgens de overlevering geen verkeerde. Dus toen hij zaterdag een voorwedstrijd speelde in het Green Point Stadium in Kaapstad ter ere van de Special Olympics Unity Cup, pal voor de kwartfinale tussen Argentinië en Duitsland, zijn opwachting maakte, waren de verwachtingen hooggespannen. Niet alleen bij mij, maar ongetwijfeld bij Zuma. Die liet vooraf al weten 'very excited' te zijn.

'Oranje' Zuma

Logisch ook. Want de man die ervan droomde om profvoetballer te worden, mocht nu samen met oud-profvoetballers als Clarence Seedorf, Alan Shearer en Lucas Radebe, de recordinternational van Bafana Bafana voetballen. Aangevuld met bekende sportmensen als voormalig NBA-ster Dikembe Mutombo en wat acteurs, trad dit team aan tegen een elftal van olympische helden met een beperking. Dit om aandacht te schenken aan de gehandicaptensport.

Het werd voor Zuma, de aanvoerder, een middag om nooit meer te vergeten. Want ook al stond hij niet tussen de palen, scoorde hij niet en hoeft hij na zaterdag geen enkele illusie meer te maken dat hij ooit nog voetbalprof wordt, hij viel wel op. Dat had niks te maken met zijn voetbalkwaliteiten of zijn veel te dikke buik, wel vanwege de kleur van zijn voetbalschoenen. Want die waren knal oranje.