Grenzeloos: Martin Koopman

Het moet een vreemd gezicht zijn geweest. Een blanke man, in joggin broek. Rennend door de zwarte sloppen van Kinshasa, met een toilettas onder zijn arm. Trainer Martin Koopman rende het einde van zijn dienstverband bij AS Vita Club in Kongo tegemoet. "Ik wilde zo snel mogelijk naar de Belgische ambassade."Waarom niet gewoon een taxi naar de ambassade??Voor een taxi had ik geen geld. Ik was al enkele maanden aan het werk voor volksclub Vita, maar de president van de club maakte geen haast met het overmaken van mijn salaris. Ook het hotel waarin ik verbleef werd maar niet betaald door de club. Tot woede van de hoteleigenaar. Na herhaalde vermaningen, was volgens hem op een ochtend de maat vol. Niets vermoedend liep ik de hotellobby binnen en zonder pardon werd ik op de stoep gezet. Ik mocht niets meenemen uit mijn hotelkamer. Gelukkig had ik mijn paspoort op zak, en mijn toilettas dan. Sta je daar met je goede gedrag, in Kinshasa.?Maar vanwaar die haast??Ik was als de dood dat die hoteleigenaar de politie zou bellen. Hij wilde zijn geld hebben en van wie dat dan kwam maakte hem natuurlijk geen bal uit. Het laatste wat ik wilde is opgesloten zitten in een Kongolese cel. Dus begon ik vol overgave te rennen. Gelukkig kende ik de route uit mijn hoofd. Ik had eerder opgelet met de gedachte dat je nooit weet waar het goed voor is. Onder het rennen bleef ik schichtig om me heen kijken of ik geen politieauto aan zag komen rijden. Ik was dolgelukkig toen de Belgische ambassade in zicht kwam.?Daar kon je direct terecht??Zoals elke dag het geval was, stond er een enorme rij met Kongolezen voor een visum voor België. Ik wachtte niet op mijn beurt, ik wilde zo snel mogelijk naar binnen. Haastig deed ik mijn verhaal en het was een enorme geruststelling hoe ik daar werd ontvangen. Ik kreeg een stoel en een kop koffie. De mensen daar zegden me alle hulp toe.? 2070Intussen zat Vita zonder trainer.?Ik had mijn assistent ingelicht over mijn situatie. Hij nam mijn trainingen waar. Ik had toen net zo goed gelijk kunnen zeggen dat dit ook direct het einde van mijn avontuur in Kongo was, want ik was er helemaal klaar mee. Je maakte daar van alles mee. De club haalde mij dagelijks op voor de trainingen, maar soms ?vergaten? ze dat en trainde ze zonder mij of spelers kwamen simpelweg niet opdagen. Op trainingskamp trainde we zelfs een keer op een kerkhof. Schoten naast het geïmproviseerde doel verdwenen dan in open graven. Al vond ik dat dan ook wel weer wat hebben.? En ondertussen op de ambassade??Die mensen was ik zeer dankbaar, alles werd voor me geregeld. Na een paar dagen kon ik terug naar Nederland. Ik wilde op dat moment niets liever dan dat. Op het vliegveld in Kinshasa liep ik heel onrustig en argwanend rond. Tot aan de paspoortcontrole had ik het gevoel ieder moment nog ingerekend te kunnen worden. Ik zweerde plechtig alleen nog voor vakanties naar het buitenland te gaan, al trok dat later weer aardig bij.? Heb je het geld van de president nog mogen ontvangen??Ik had de zaak aangekaart bij de FIFA. Maanden later, ik had de hoop al lang opgegeven, ging de telefoon. Ik zat toen alweer als assistent-bondscoach in Saudi-Arabie onder Gerard van der Lem. Binnen twee weken zou het geld overgemaakt worden. Ik was ontzettend blij met dit onverwachte nieuws. Ik belde direct het thuisfront om het goede nieuws te vertellen, en samen met Gerard trok ik een fles champagne open. En dat was een hele prestatie, want probeer maar eens aan een fles alcohol in Saudi-Arabie te komen.?