Van der Vaart: "Mede door zo'n gebeurtenis laat ik me niet snel gek maken"
De sportieve carrière van Rafael van der Vaart dreigt in het slop te raken. Bij Real Betis Sevilla krijgt hij amper speeltijd en het gaat de laatste tijd meer over zijn liefdesleven dan over zijn voetbalprestaties.
"Natuurlijk heb ik door de omstandigheden weleens met een zak aardappels op mijn rug gevoetbald", zegt hij in gesprek met Helden. "Maar ik ben niet zo van het terugkijken en ik heb geleerd dat dit soms mijn lot is."
"De enige die me echt kan raken is Damian", gaat hij verder. "Toen hij zes maanden was, had hij ineens 42 graden koorts. Hij was doodziek en kon niet slapen. Niets hielp. Ik voelde zijn hartje bonken. We waren echt in paniek. Mijn ouders belden elk half uur, dat waren vreselijke momenten. Ik wist me geen raad. Bleek achteraf dat hij de ziekte van Kawasaki had, een zeer zeldzame kinderaandoening. En daar zijn nog geen medicijnen tegen."
"Mede door zo’n gebeurtenis laat ik me niet meer zo gauw gek maken", benadrukt Van der Vaart. "Nogmaals, Damian is de enige die me raakt. Hij is nu twee weken bij me. De eerste week is het een feest, maar de laatste dagen wordt hij langzaamaan chagrijniger omdat hij weet dat hij weer weg moet. Dat afscheid is altijd zo zwaar voor ons beiden. Elke keer als we afscheid nemen, moet Damian huilen. Dat doet pijn, hoor. Dat laat me niet onberoerd."