Van Bakel blijft zich verbazen in Vietnam

Competities als de Australische A-League, de J-League in Japan en zelfs de Chinese Super League tellen tegenwoordig verschillende voetballers van Hollandse afkomst. VoetbalPrimeur zocht contact met spelers die tegenwoordig hun boterham buiten de Nederlandse landsgrenzen verdienen. Dit keer sprak VoetbalPrimeur met Danny van Bakel die momenteel speelt voor het in de hoogste afdeling van Vietnam uitkomende Binh Duong.

Edwin Radstaat
AMSTERDAM

De 27-jarige Van Bakel maakte in mei 2011 de verrassende overstap van Nederland naar Vietnam. Eerder kwam de verdediger uit voor onder meer Helmond Sport, Luthommel en Dijkse Boys. Met de laatste club maakte hij zowel de successen als ook de mindere periode mee.

Debuut met publiekswissel
Van Bakel zet als jonge jongen zijn eerste stappen op het veld bij amateurclub Braakhuizen uit Geldrop. In 2002 maakte hij de overstap naar het betaald voetbal, Helmond Sport plukte de verdediger weg bij de amateurs. "Na een proefwedstrijd mocht ik daar in de jeugd gaan spelen en kreeg snel een basisplaats. Eén jaar later sloot ik aan bij de selectie van het eerste elftal. Het ging allemaal vrij snel en drie maanden na de start van de competitie moest ik bij trainer Jan van Dijk op kantoor komen waar hij me liet weten dat ik thuis tegen Fortuna Sittard in de basis zou mogen starten. We wonnen deze wedstrijd met 4-1 en ik mocht het veld verlaten met een publiekswissel."



(Van Bakel in actie voor Dijkse Boys)

'Ik had in de spiegel moeten kijken'
Van Bakel wist het niet te redden bij Helmond Sport. Na negentien wedstrijden in het eerste elftal viel voor hem het doek. Hij weigert anderen de schuld te geven en steekt de hand in eigen boezem. "Als voetballers het ergens niet redden is dat altijd de schuld van de trainers of heeft men te maken gehad met blessures. Ik vind dat ik in mijn laatste seizoen bij Helmond Sport mogelijk meer speeltijd had moeten krijgen. Ik moet echter vooral in de spiegel naar mezelf kijken als ik zoek naar de reden waarom ik het niet heb gered bij Helmond Sport."

"Ik kreeg, mede door het gebrek aan speeltijd, steeds minder zin om te voetballen en als ik er nu op terugkijk leefde ik helemaal niet voor het voetbal. Ik dronk en at wat ik wilde. Het kwam wel eens voor dat ik op de wedstrijddag nog een patat speciaal at en de feestjes sloeg ik zeker niet over. Ik maakte toen de afweging dat een feestje veel leuker was dan op vrijdagavond op de bank te zitten bij Helmond Sport. Ik bleef bij het uitgaan vaak hangen totdat de schoonmakers me naar huis stuurden. Samenvattend heb ik er toch geen spijt van. Als ik er helemaal voor gegaan was had ik nog enkele jaren Jupiler League kunnen spelen. Nu heb ik ook fantastische jaren gehad bij Dijkse Boys en in België waar ik heb kunnen doen wat ik wilde."

'Een sneeuwbal die niet te stoppen was'
Dijkse Boys beleefde enkele jaren hoogtijdagen in het amateurvoetbal. Van Bakel was echter niet alleen aanwezig toen de club zijn beste jaren kende. "Na wat gesprekken met clubs koos ik ervoor om te gaan spelen voor de Dijkse Boys. Deze club kwam toen uit in de tweede klasse, maar men had de ambitie om naar de hoofdklasse te gaan. We promoveerden twee jaar achter elkaar en na iedere wedstrijd was het echt een feest in de kantine. Ik kreeg bij deze club weer helemaal het plezier terug in het voetballen."

"Na een tussenstap van één jaar bij het Belgische Kapellen keerde ik weer terug naar de Dijkse Boys waarmee we promoveerden naar de Topklasse. De verwachtingen waren hooggespannen en er stond een goede selectie. Na drie maanden werden we echter uit de competitie genomen. Dat seizoen was de gezelligheid verdwenen van de voorgaande jaren. Dit vooral doordat spelers vanuit heel Nederland bij de club kwamen spelen. Als ik nog onder de douche stond was het merendeel van de selectie al weer op weg naar huis. Vervolgens werden afspraken met spelers niet meer nagekomen zodat enkelen niet meer kwamen trainen. Het werd een sneeuwbal die groter werd en niet meer te stoppen was."



Met de noorderzon vertrokken
De zoektocht naar een nieuwe werkgever begon en Patro Maasmechelen dacht de verdediger binnen te hebben. Hij koos echter voor een heel ander avontuur dan in Vlaanderen. "Na het faillissement van Dijkse Boys was het voor mij mogelijk om uit te kijken naar een nieuwe club. Luthommel wilde me wel hebben samen met twee ploeggenoten, maar ook voerde ik al een gesprek met JVC Cuijk. Vervolgens kwam ik ook in beeld bij Patro Maasmechelen om daar aan het einde van dat lopende seizoen te gaan spelen."

"In de periode  dat ik gesprekken voerde met deze club kwam opeens ook Vietnam om de hoek kijken. Via een oud-speler van Dijkse Boys, Gokhan Balsi, hoorde ik dat de club en de competitie echt iets voor mij zouden zijn. Ik heb nog wel getwijfeld, maar maakte toen de keuze om het avontuur aan te gaan. Voordat ik mijn contract in Vietnam tekende heb ik eerst contact gezocht met de manager van Patro Maasmechelen. Hij liet me weten dat hij mijn keuze begreep om dit avontuur aan te gaan. Tot mijn verbazing belde enkele weken later de voorzitter van de Belgische club mij op omdat hij niet wist dat ik in Vietnam zou gaan spelen. Vervolgens stond er in de krant te lezen dat ik met de noorderzon was vertrokken."

'Tong op m?n schoen en zwart voor m?n ogen'
Een proefperiode van drie dagen zou bepalen of Van Bakel al dan niet een plaats zou kunnen krijgen bij een van de clubs in Vietnam. "De eerste dagen waren echt wennen. De temperatuur, de mensen en het eten echt alles is hier anders. Toen ik op stage was in Vietnam ging ik eten met andere proefspelers. Hier zaten voetballers bij die bij Brescia hadden gespeeld en ook een international uit Togo. Toen twijfelde ik echt wel even want ik was de jongen van Luthommel die de afgelopen vijf seizoenen meer discotheken had gezien dan voetbalvelden."

"De eerste training liep ik echt met mijn tong op de schoenen en werd het zwart voor mijn ogen. Ik was het niet gewend om te trainen met een temperatuur van 38 graden. Het was de bedoeling dat alle proefspelers drie dagen zouden trainen onder leiding van Frank van Eijs om aan de omstandigheden te wennen. Vervolgens zou er gekeken worden of we bij een club terecht zouden kunnen."

Dode beesten en een ranzige keuken
De Nederlander werd de eerste nacht in Vietnam direct geconfronteerd met andere zaken dan hij gewend was. Dode beesten in kamer en keuken deden hem besluiten direct terug te keren. "Na de drie dagen werd ik naar één van de topclubs uit Vietnam gestuurd, Becamex Binh Duong. Ik vertrok met de taxi uit Saigon naar Binh Duong. Hoe verder we van de grote stad geraakten hoe slechter de wegen, huizen en andere gebouwen werden. De eerste training ging goed en ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik een kans had op een contract. Vervolgens zou ik de nacht door moeten brengen in het clubhuis van Binh Duong."

"Ik kreeg een kamer met een matras. Ik zag dat de man die me naar mijn kamer bracht nog even de dode wormen en mieren bij elkaar veegde waarna hij me vertelde dat ik een bord kon halen in de keuken. Daar aangekomen was het zo vies dat ik direct omkeerde en Van Eijs belde, die ook mijn zaakwaarnemer was. Hij vertelde me dat ik één nachtje moest doorzetten en dat alles anders zou worden als ik een contract mocht tekenen. Ik ging op mijn matras liggen maar echt alles begon te jeuken. Ik heb mijn koffers gepakt en direct teruggegaan naar Saigon."

"Terug in de stad ben ik direct onder de douche gesprongen en was ik van plan om uit te gaan. Ik belde Van Eijs op en vertelde hem dat het avontuur voor mij nu voorbij was en dat ik terug wilde keren naar Nederland. Hij liet me weten dat ik de volgende dag wel verwacht werd op het trainingsveld. Tijdens deze training, waar ik toch maar naar toe ben gegaan, werd Van Eijk gebeld door de club uit Binh Duong omdat men mij graag een keer wilde zien spelen. Nadat ze echt op mij in hebben moeten praten ben ik toch maar gegaan met als gevolg een contract bij de Vietnamese topclub."

'Ze slurpen hard en ze smakken'
Het is duidelijk dat de levenswijze in Vietnam anders is dan in Nederland. Vooral de beginfase was lastig voor Van Bakel die veel zelf uit moest vinden in zijn nieuwe omgeving. "De eerste weken waren echt moeilijk. Het leven is hier echt helemaal anders. Je moet echt helemaal alleen je weg zien te vinden in de beginfase. Je krijgt een sporttas met voetbalkleding en dat was het dan. Niemand die je even wegwijs maakt in de regels of gewoonten bij bijvoorbeeld de training."

"Ook de trainingstijden werden wel eens verplaatst zonder aankondiging of de plaats waar het moest gebeuren. Zo kwam het voor dat ik op mijn scooter aankwam bij het stadion en er gewoon niemand was. Iedere club mag vier buitenlanders registreren en door de grote verschillen trek je dan in de beginfase al snel op met de andere spelers van buiten Vietnam. Aan de manier van eten van de Vietnamezen kan ik maar moeilijk wennen. Ze slurpen heel hard en vervolgens beginnen ze te smakken, het lijkt soms wel een wedstrijd om te kijken wie er het meeste geluid kan maken met het eten."

Twijfelende vrienden extra stimulans
Niemand in zijn vriendenkring dacht dat hij het vol zou houden om ook maar één maand te 'overleven' in het land aan de andere kant van de wereld. Het lukte hem echter wel. "Ik heb het mede volgehouden omdat al mijn vrienden vooraf aangaven dat zij dachten dat ik binnen één maand weer thuis zou zijn. Ik wilde echt doorbijten en het spelen van wedstrijden hier is gewoon geweldig. De thuisduels zijn altijd uitverkocht. Dat wil zeggen dat er dan 20.000 toeschouwers zitten en daarbij komt ook nog eens dat de duels live worden uitgezonden op de televisie in Vietnam."

"Het lijkt soms echt of je een wedstrijd speelt in de Champions League als men het volkslied speelt voor het duel. Als het fluitje gaat zie je natuurlijk wel direct dat het wel even een ander niveau is. Na de eerste wedstrijd ging alles eenvoudiger in Vietnam. Je leert meer van de cultuur en je medespelers. Ik heb een goed basissalaris en je krijgt ook wedstrijdpremies. Het leven is goedkoop hier dus kan ik iedere maand een mooi bedrag naar Nederland sturen. Het valt wel op dat de lokale bevolking weinig geld verdient. Ze hebben bijna allemaal een winkeltje of verkopen goederen op straat. In de eerste dagen kocht ik steeds iets van de kinderen die je wat wilde verkopen. Daar moest ik op een gegeven moment echt mee stoppen want toen had ik dozen vol met vlaggetjes staan in mijn huis."

Champions League
De grote media-aandacht en de toeschouwersaantallen doen denken aan wedstrijden in de Champions League. Het niveau is daar volgens Van Bakel echter niet mee te vergelijken. "Ik speel bij een topclub die de laatste twee seizoenen onder de maat heeft gepresteerd. Toen ik arriveerde stond de club slechts twee punten boven de degradatiestreep. We wonnen daarna gelukkig nog wel wat wedstrijden. De president bood nog hoge premies als we alsnog de titel zouden behalen maar dat lukte niet."

"Dit seizoen is er een aantal spelers door de club aangetrokken. Zij hebben een grote naam in Vietnam. We moeten echt voor de titel gaan want dan kan de club aantreden in de AFC Cup, een vergelijkbaar toernooi zoals de Europa League in Europa. Het voetbal is hier vooral gebaseerd op techniek, conditie en snelheid. Tactisch en fysiek is het in Vietnam een heel ander verhaal in vergelijking met bijvoorbeeld de Nederlandse competitie. De gemiddelde speler hier is ongeveer 1.60m lang en weegt zestig kilo."

Nieuw avontuur of Braakhuizen
De sportieve toekomst is onzeker. De in Geldrop geboren speler maakt zich daar echter niet druk om. "Dit seizoen moet ik gewoon knallen. Daarna zie ik wel wat er gaat gebeuren. Ik leef nu wel anders dan voorheen. Ik lig op tijd op mijn bed en houd nu ook rekening met voeding en het op tijd pakken van mijn rust. Ik zie nu pas in dat dit heel belangrijk is. Ik heb nu gewoon lucht over in de slotfase van de wedstrijden en dat was in het verleden wel eens anders. Je moet ook wel met zoveel mensen op de tribune en voor de televisie. Dan heb je geen zin om er even uit te worden gelopen door een spits. Die komen meestal uit het buitenland en zijn dan van het type ?bodybuilder?. Mijn contract loopt volgend seizoen af. Misschien kan ik hier wel verlengen, maar een avontuur in Indonesië of Singapore zou ook mooi zijn. Het zou ook zo maar kunnen dat ik dan een hele andere keuze maak en bij Braakhuizen met vrienden ga voetballen in de vierde klasse."