PSG en Neymar zetten Financial Fair Play voor gek: wat zijn de regels eigenlijk?

Hoe werkt Financial Fair Play?
FFP werd in 2010 door de UEFA geïntroduceerd om tegen te gaan dat clubs veel meer uitgeven dan ze binnen krijgen. De belangrijkste regel van de FFP is vrij simpel: je mag over een periode van drie jaar niet meer dan vijf miljoen euro verlies draaien.

Twee jaar geleden was de UEFA echter gevoelig voor klachten over de eerlijkheid van FFP. Hoe konden clubs met ambities zich ooit nog meten met de grootmachten als ze nooit grote investeringen konden doen? Het systeem liet niet toe dat er grote verschuivingen in de verhoudingen tussen clubs zouden plaatsvinden. En dus werd de regel opgerekt: eigenaren mochten dertig miljoen euro over drie jaar inbrengen. En dat bedrag mocht overschreden worden als de UEFA het beleidsplan zou goedkeuren.

Wat doet de UEFA als een club de regels overtreedt?
In het eerste geval kan de UEFA clubs uit de competitie zetten of verbannen uit toekomstige competities. Andere straffen zijn boetes, het intrekken van prijzengeld en transferverboden. Opvallend Paris Saint-Germain werd in 2014 al eens bestraft. De club moest evenals Manchester City een boete van 60 miljoen euro betalen en mocht niet 25 maar slechts 21 spelers inschrijven voor de Champions League, waarvan acht homegrown. Een ander bekend voorbeeld is Galatasaray, die eerst een schikking trof met de UEFA maar ook die regels niet opvolgde. De club mocht daarom niet in Europa spelen vorig seizoen.

Hoe de regels omzeild kunnen worden
Sponsordeals en partnerships zijn populaire manieren om straffen van de FFP te ontlopen. Clubs zijn eerder bereid om dubieuze sponsordeals aan te gaan als die meer betalen. Grote clubs gaan in zee met tal van partners die het trainingsbroekje sponsoren, of het vervoer regelen. Dit zijn zeer lucratieve deals die de inkomsten (en dus de mogelijkheid tot het doen van uitgaven) vergroten. Daarnaast worden stadionnamen verkocht aan of wordt er gebruik gemaakt van Third Party Ownership, waarbij investeerders een percentage van de transferrechten voor hun rekening nemen en bij een doorverkoop uitbetaald krijgen, met als gevolg dat niet de hele transferuitgave op de jaarrekening komt te staan.

Wat is de tactiek van PSG?
Heel simpel: de transfer komt niet op de begroting te staan. 222 miljoen euro voor de koop, 45 miljoen euro salaris per jaar en 36 miljoen euro makelaarskosten voor Neymar junior, plus alle bonussen die in de contracten staan opgenomen. Ook PSG zou dat, ook als het zou willen, niet kunnen verantwoorden aan FFP.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Qatar is de spil in deze truc om FFP in het hemd te zetten. Het zo bekritiseerde WK 2022 kan best een ambassadeur gebruiken om het toernooi een beetje te promoten. En dat wordt Neymar. De Braziliaan krijgt 300 miljoen euro om zich zes jaar als ambassadeur in te zetten voor het WK. Dat geld is natuurlijk niet bedoeld voor zijn promotieactiviteiten, maar om de afkoopclausule in het contract met Barcelona af te kopen, plus belastingen.

En zo zal de transfer op de begroting van Qatar Sports Investments en het bureau voor toerisme van Qatar komen te staan. En dus nooit in de boeken bij Paris Saint-Germain. Neymar koopt zelf zijn contract af en PSG legt hem vervolgens 'transfervrij' vast.

Wat kan de FFP hiertegen doen?
Er wordt gedreigd met onderzoeken door de FIFA, de UEFA, de Spaanse bond en allerlei andere instanties die zich hierover druk maken. Procedures zullen gestart worden, rapporten opgesteld, maar op Financial Fair Play-gebied zal PSG zoals het er nu voorstaat ongeschonden blijven. Simpelweg omdat het niet voor Neymar betaalt. FFP onschadelijk maken: het is PSG gelukt.