PSV's 'nieuwe Cruijff' doet nu af als hoekvlag
Tja, Wout. Als we in Nederland ergens goed in zijn, is het wel het op een voetstuk plaatsen van voetballers die bij wijze van spreken net hun opleiding op de middelbare school hebben afgerond. Waar we nog beter in zijn, is het voetstuk waar we die talenten zelf op plaatsen met een sloopkogel tot puin rammen. En ja, daar spelen ook - zo niet vooral - de media een grote rol in. Neem bijvoorbeeld PSV-aanvaller Zakaria Bakkali.
Bakkali werd na één, twee wedstrijden vroeg in dit seizoen gebombardeerd tot de personificatie van het nieuwe PSV dat onder Phillip Cocu de opmars van Ajax wel even zou staken. Alles wat de piepjonge Belg deed, van het strikken van zijn veters tot zijn ereronde langs het PSV-publiek, was fenomenaal. Werd Bakkali na twee duels zelfs niet vergeleken met ene Johan Cruijff? En nu, enkele maanden, is diezelfde Bakkali in de ogen van sommige analisten zelfs niet goed genoeg voor een rol als hoekvlag in het Philips Stadion.
Een olifantenhuid; in voetballand geen overbodige luxe
Begrijp me niet verkeerd, een talent is een talent. Inherent aan de benadering van de media zullen voetbalkwaliteiten altijd de doorslag geven. Wie in potentie de (wereld)top kan halen, zal zich blijven doorontwikkelen. Het enige wat zo'n knaap meekrijgt van een kritische media-aanpak is een olifantenhuid. In de normaal gesproken heimelijke voetbalwereld absoluut geen overbodige luxe. En hoewel wij als geen ander weten hoe gevaarlijk het is om te hard van stapel te lopen wanneer een nieuw talent de voetbalwereld verbaast, betrapte ik mezelf erop dat ik moeiteloos meeging in de ontstane euforie rond Joël Veltman.
'Die Veltman gaat een hele grote worden', herinner ik me een berichtje dat ik verstuurde tijdens één van de eerste wedstrijden die hij speelde in de hoofdmacht van Ajax. Vijf minuten duurde het, alvorens ik Veltman een grandioze carrière vol WK-titels en Champions League-zeges toeschreef. De manier waarop hij zijn wedstrijden speelt, vol bravoure, gezegend met een stortvloed aan kwaliteit en inzicht; er is geen ontkomen aan, zelfs de grootste criticasters binnen de voetbalwereld moeten erkennen dat in Veltman - in potentie natuurlijk! - een topverdediger schuilgaat.
En ja, jonge spelers maken fouten. Oók Veltman, of zéker Veltman. Maar dan komt het mentale aspect om de hoek kijken: hoe ga je daar mee om? Met zijn eigen oer-Hollandse nuchterheid en Jaap Stam als leermeester denk ik dat dat wel goed zit. Opportunisme is één van de mooiere, ongrijpbare aspecten van het voetbal. Laten we dat vooral niet verliezen, maar geef talenten ook de tijd en ruimte zich te ontwikkelen. Net als het gros van de Eredivisie-trainers - hier en daar noodgedwongen - het eigen lot deels in handen legt van de nieuwe generatie.
De transfertombola kan mij niet snel genoeg draaien
Ook opportuun is de komende transferperiode. In januari krijgen alle clubs die zichzelf en de buitenwacht teleurstelden in de eerste seizoenshelft de kans om middels enkele noodgrepen hun seizoen in deel twee van kleur te voorzien. Denk aan een PSV, dat wel een extra spits en wat ervaring in de achterhoede kan gebruiken. Of een Manchester United, dat onder David Moyes slechts middenmoter is in de Premier League. 'Het spel is op de wagen', zeggen ze in het wielrennen. En dat bleek deze week meteen al.
Wesley Sneijder werd weer eens in verband gebracht met United, Robin van Persie op zijn beurt zou een droomvoorhoede moeten gaan vormen met Lionel Messi en Neymar bij FC Barcelona. Heerlijk, laat die Spanjaarden en Britten maar tikken. Ik smul ervan. Stiekem wegdromen bij Van Persie in een Barça-shirt, of een gloriërende Sneijder op Old Trafford. Blijft het bij een wilde fantasie, of zie jij kans dat één van deze Oranje-internationals daadwerkelijk in januari van club verruilt? En wat te denken van Vitesse, dat ondertussen al weken aan de leiding gaat in Eredivisie. Misschien dat Chelsea nog een talentvolle spits op een bijveld heeft lopen?
