Seuntjens vecht tegen kanker: "Ik ben altijd open geweest naar iedereen"
De kans is groot dat Ralf Seuntjens zijn laatste wedstrijd als profvoetballer heeft gespeeld. Dat zegt de spits zelf in een uitgebreid en emotioneel interview met het Algemeen Dagblad, waarin hij terugblikt op zijn ziekte én tegelijkertijd vooruit kijkt. Want Seuntjens voert een zware strijd tegen kanker.
Seuntjens was nog maar net speler van FC Imabari uit Japan, toen hij de diagnose kanker kreeg. Zijn wereld stortte in en Seuntjens vloog terug naar Nederland. Hij wordt nog wel eens aangesproken, maar een stuk minder. "Niet dat ik het vervelend vind als mensen me wél aanspreken, hè", zegt Seuntjens in het AD. "Zeker niet, ik ben altijd open geweest naar iedereen. Maar toen ik mijn haar nog had, en net terugkwam uit Japan, voelde je de ogen af en toe in je rug priemen. Mensen reageren allemaal anders op je als je kanker hebt, dat heb ik wel gemerkt. Soms gewoon warm en geïnteresseerd, soms heel direct. Lomp bijna. Ben je boodschappen aan het doen, vraagt een compleet wildvreemde opeens: hé, Ralf, hoe ernstig is het nou precies? Ben je al aan de chemo's begonnen? Het zal vast goed bedoeld zijn, hoor. Maar toch."
Seuntjens kan het zich nog goed herinneren, de dag dat hij de diagnose kreeg. Zijn tolk vertelde het hem nadat Japanse artsen druk met elkaar in overleg waren. "Ik zat alleen maar na te denken hoe ik het mijn vrouw Sharon moest vertellen. Zij was nog in Nederland met de kinderen, ze zouden in de vakanties steeds naar Japan komen. Maar door het tijdsverschil wist ik: ze is nu aan het werk. En kort daarna bellen was ook geen optie, vond ik. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat de kinderen nog wakker zouden zijn als ze het nieuws hoorde."
Ralf Seuntjens. Verdrietig verhaal van een mooi mens.https://t.co/htLhJGuANu
— Sjoerd Mossou (@sjoerdmossou) October 22, 2022
Hij belde allereerst zijn schoonvader. "Gewoon om het kwijt te kunnen, en om hem vast voor te bereiden op wat er ging komen. Daarna heb ik urenlang zitten wachten in mijn appartement in Imabari, totdat het drie uur 's nachts was, het tijdstip waarop Sharon in Nederland eindelijk even alleen was. Ik zat als een zombie op de bank af te tellen, kon niet slapen. Ik zapte maar wat langs de zenders op de Japanse televisie om de tijd te doden, maar alles ontging me. Dan voel je je wel heel eenzaam, hoor, in zo'n vreemd land. Het waren de langste uren van mijn leven."
Seuntjens blijkt non-Hodgkin te hebben. "Een agressieve vorm. Een vorm die uitzaait. En uit de scans bleek dat de kanker in de zogenoemde fase 4 was: het ongunstigste scenario. Op de vrijdag erna moest ik al starten met de eerste chemo. Ik had amper tijd om na te denken. Iedere drie weken zit ik nu vijfenhalf uur aan het infuus. Drie soorten chemotherapie krijg ik dan toegediend. In totaal acht keer. En immunotherapie. (...) In december krijg ik de eindscan die moet beoordelen hoe mijn serie van acht behandelingen is aangeslagen. Daarna maken we een herstelplan, hopelijk. Tot die tijd is heel veel onzeker. Afwachten."