'KNVB moet stevig doorvragen of spelers zich wel goed voelen onder de bondscoach'

Wat heeft de periode-Mark Parsons de KNVB tot nu toe opgeleverd? Nederland werd afgelopen zaterdag op het EK roemloos uitgeschakeld door Frankrijk en is er niet in geslaagd om de titel te prolongeren. Een rondje langs de Nederlandse ochtendkranten.

Het vertrek van de succesvolle Sarina Wiegman is de KNVB zwaar gevallen. In de zoektocht naar een opvolger liet directeur Jan-Dirk van der Zee weten op zoek te gaan naar een 'Sarina Plus'. Het werd uiteindelijk Parsons, een 35-jarige Engelsman met een uitstekende naam in Amerika. Tot nu toe is de samenwerking nog niet succesvol te noemen.

'De vroegtijdige uitschakeling van titelverdediger Oranje kondigde zich al een poosje aan. Het spel was te mager en de tegenslagen waren te groot. Maar wat nu? Duidelijk is dat bondscoach Mark Parsons en zijn spelers niet bepaald op één lijn zitten', schrijft De Telegraaf. "Wat ik van deze trainer heb geleerd? Daar ga ik over nadenken...", waren de veelzeggende laatste woorden van Daniëlle van de Donk, voordat ze na de catastrofe tegen Frankrijk (1-0) de donkere Engelse nacht indook om de bus op te zoeken. (...) Begin september wacht het cruciale kwalificatieduel met IJsland. Als dat onverhoopt verkeerd afloopt, is de positie van de bondscoach onhoudbaar.'

De krant stelt dat er 'fundamenteels' iets fout zit bij Oranje. 'De praatgrage Parsons is oprecht een aardige man, dat zeggen spelers ook, maar met zijn Amerikaanse aanpak heeft hij de juiste snaar nog niet weten te raken. Containerbegrippen als 'high energy', 'spirit' en 'togetherness' gaan het ene oor in en het andere oor uit, terwijl de spelers soms gewoon concreet willen horen waar ze aan toe zijn. Als trainer is het belangrijk om te klikken met je spelers, maar – en dat is de eerste les bij de cursus pupillentrainer – je moet vooral worden gerespecteerd om je kwaliteiten.'

'Ambitie spat er niet vanaf'
'Niet alleen de bondscoach, maar ook de KNVB moet zich achter de oren krabben. Door de trainer geen concreet doel te stellen – het proces is momenteel leidend – lijkt het alsof de bond de situatie rond het water makende vlaggenschip op zijn beloop laat. Oranje was het slechts aan zijn stand verplicht om de kwartfinale te halen, vond men in Zeist. Natuurlijk wordt er momenteel doorgeselecteerd, maar de ambitie spat er ondertussen niet echt vanaf.'

Ook het Algemeen Dagblad schetst dat Parsons niet door iedereen binnen de selectie begrepen wordt. 'Van de frivoliteit van het team dat vijf jaar geleden verrassend EK-goud pakte en het drie jaar geleden tot de WK-finale schopte, was dit toernooi veel te weinig te zien. De optimistische Oranje- volger heeft na de EK-uitschakeling ook handvatten. Daphne van Domselaar (22) verving drieënhalve wedstrijd lang de geblesseerd afgehaakte Sari van Veenendaal en blonk tegen Frankrijk opnieuw uit, met meer reddingen in één duel dan haar Franse collega aan de overkant in het hele toernooi had hoeven verrichten.'

'Feit is dat hij (Parsons, red.) Oranje dit toernooi niet boven zichzelf kon laten uitstijgen en tactisch steken heeft laten vallen. Sterker nog, bepalende speelsters houden er blijkbaar zelfs een andere voetbalfilosofie op na. Hij wist dat de erfenis van Sarina Wiegman, waarin doorselecteren een rol zou moeten gaan spelen, zwaar zou wegen. Dat bleek al bij de Olympische Spelen onder Wiegman zelf en nu weer. Tegelijkertijd heeft Parsons wél gezorgd voor meer diepte in de selectie, met aanwas vanuit de eredivisie die benieuwd maakt naar de toekomst. Met de noodgedwongen opgestelde Van Domselaar als lichtend voorbeeld.'

'Dat alles roept vragen op. Hoe wordt vanuit Zeist en de spelersgroep gekeken naar het totale functioneren van Parsons, die vastligt tot en met het WK van 2023? Komt er weer uniformiteit over de gewenste spelopvatting van de Oranjevrouwen? Kan de 'gouden generatie' weer opstaan als blessures en corona geen rol spelen? En is het gat met de wereldtop nog overbrugbaar?', vraagt het AD zich af.

'Bondscoach Mark Parsons houdt van grote woorden, nu de daden nog', kopt Trouw. 'Mede ingegeven door zijn Amerikaanse achtergrond - hij coachte jarenlang in de VS - probeert Parsons altijd positiviteit en optimisme uit te stralen. Hij constateert voortdurende vooruitgang in het spel van Nederland en roemt constant de enorme kwaliteit van zijn spelersgroep. Zijn woorden stroken echter niet altijd met de realiteit. Hij zei onder meer over Nederland dat hij nog nooit eerder een ploeg had gezien die zich zo goed manifesteerde tegen toplanden. Vreemd, want onder zijn leiding won Nederland nog nooit van een land uit de mondiale top.'

Wat nu voor Parsons en de KNVB?
De klad zit erin bij Oranje, zoveel is duidelijk. The future looks bright, merkte Parsons na de nederlaag tegen Frankrijk op. Is dat zo? Van de huidige selectie vormden elf speelsters al de kern van het EK-team uit 2017 en bij een aantal van hen gaan de jaren tellen. Positief was de inbreng van de jongere speelsters, noodgedwongen door Parsons ingebracht door blessuregevallen en corona-perikelen bij de ervaren internationals. Van Domselaar, zij vooral, presenteerde zich als een troef voor de toekomst. Parsons noemde haar de beste keeper op een EK sinds de Duitse Nadine Angerer in 2013, in dat jaar winnaar van de Gouden Bal. Een tikkeltje overdreven misschien, maar de Brit houdt nu eenmaal van grote woorden. Nu de daden nog.'

Ook de Volkskrant lijkt de nodige twijfels te hebben over Parsons. 'Na de terechte uitschakeling op het EK rijst de vraag of bondscoach Parsons wel het beste naar boven haalt in deze ploeg. De speelsters zelf lieten pijnlijke stiltes vallen bij vragen over zijn toekomst. (...) In het laatste jaar van Sarina Wiegman ging het al moeizamer, maar onder Parsons is Nederland definitief afgezakt naar de subtop van het internationale vrouwenvoetbal. De groep landen die weet dat ze van tevoren niet kansloos zijn tegen Nederland wordt steeds groter. Dat heeft deels te maken met de ontwikkeling van het vrouwenvoetbal. Nog steeds zijn er onthutsend zwakke landen, maar de groep onder de top is breder en robuuster geworden. Fysiek en tactisch sterker ook, waardoor ze niet meer zo makkelijk zijn te verslaan.'

De Volkskrant nuanceert dat Parsons ook veel pech heeft gehad, bijvoorbeeld met fysieke tegenslagen in zijn selectie, maar: 'De bond doet er goed aan om de methode-Parsons toe te passen. Stevig doorvragen bij de spelers of ze zich wel goed voelen onder deze bondscoach. En als dat niet zo is, waarom dan niet?'