De 3 op Reis-keeper die neerstreek op de Schapeneilanden: 'Ik ben hier zó zen'

In een nieuwe rubriek genaamd VP's Avonturiers spreekt VoetbalPrimeur met een Nederlandse voetballer die buiten de landsgrenzen actief is. Hoe gaat het er in verschillende uithoeken van de wereld aan toe, zowel op voetballend als menselijk vlak? Het komt allemaal voorbij. Met in deze episode: Steven van Dijk, speler van het Faeröerse 07 Vestur.

Een kleine 1000 kilometer ten noorden van het iconische Anfield voetbalt ook een Van Dijk. Geen Virgil, maar Steven. Voor hem geen memorabele Champions League-avonden, geen verhitte krakers tegen Manchester United en geen You’ll Never Walk Alone, maar totale rust, prachtige bergtoppen, een uitgestrekte zee en talloze schapen. Steven is keeper op de Faeröer Eilanden, een autonome Deense archipel die met zijn totale bevolking Anfield niet eens zou kunnen vullen.

Steven van Dijk was vroeger spits, maar begon te keepen toen zijn broer, eveneens doelman, een keertje geen zin had. Hij bleek talent te hebben. Als jonge jongen vertrok hij naar de jeugd van Vitesse en na periodes bij Go Ahead Eagles en NEC streek hij neer bij FC Den Bosch. Maar ook daar zat een doorbraak er om verschillende redenen niet in. In 2019 koos hij ervoor om een stap terug te doen en een carrière als profvoetballer in Nederland even te parkeren. "Dat was een lastige keuze, maar ik wilde het allemaal even op een rijtje zetten. Dat kwam wel even binnen. Het was niet zomaar even een beslissing. Je traint elke dag, voor jaren. Ik heb daar best een tijdje mee gezeten", laat hij weten aan deze website. 

LinkedIn als opening
Van Dijk, die ondertussen ook een opleiding volgde tot fysiotherapeut, daalde vervolgens af naar amateurniveau, waar hij uitkwam voor FC Lienden en HSC ’21. Toen niet lang daarna de coronapandemie uitbrak, werd hij clubloos. "Toen dacht ik wel even: wat wil ik nou eigenlijk. Ik zat aan het einde van mijn studie, dus ik dacht: f*ck it, ik ga wel gewoon naar het buitenland. Tenminste, dat was de intentie, ik moest wel een club vinden natuurlijk." LinkedIn bood vervolgens uitkomst. De Apeldoorner spendeerde uren aan het leggen van connecties, monteerde zelf video’s met reddingen en stuurde verschillende trainers een berichtje met de vraag of zij misschien nog op zoek waren naar een keeper. 

Reykjavik, hikes en een huis vol temperament 
Na vaak te zijn genegeerd, had hij uiteindelijk beet. "Ik kreeg opeens een berichtje van een zaakwaarnemer. Hij vertelde me dat een club in IJsland nog op zoek was naar een keeper. Ik kende die hele man niet en wist ook niet of ik hem kon vertrouwen. Maar ik dacht: laat ik maar gewoon met hem in zee gaan." Een paar dagen later zat hij op het vliegtuig richting IJsland, waar hij een contract ging tekenen bij Vestri. "Ik merkte dat ik het best wel spannend vond, maar ik ben heel blij dat ik dat heb gedaan. Ik had op dat moment, na een aantal tegenslagen, wat nieuws nodig. Ik zeg niet dat ieder jongetje ervan droomt om in IJsland te voetballen, maar je droomt er wel van om uiteindelijk dat contract te tekenen in het buitenland."

Zijn periode in IJsland bleek een schot in de roos. "Daar was corona vanwege de kleine populatie een stuk minder. Het voelde daar heel erg bevrijdend. Ik woonde met twee Spanjaarden en één Italiaan, genoeg temperament in huis dus, haha. Dat was heel leuk." Als ze vrije tijd hadden bracht het stel weleens een bezoek aan de hoofdstad Reykjavik, of maakten ze hikes. 

Van warmwaterbronnen naar parelwitte stranden
Van Dijk voelde zich thuis op IJsland, maar speelde uiteindelijk maar één duel voor Vestri. Met de ambitie om ergens anders eerste keeper te worden, zette hij zijn zaakwaarnemer aan het werk. "Toen kwam hij na een maand ongeveer al met een club uit Adelaide, in het zuiden van Australië. Ik wist helemaal niks van het voetbal daar, maar mijn hoofdprioriteit was spelen. Dat vond ik op dat moment het belangrijkste." Vele spelers hopen er in de herfst van hun carrière nog even te kunnen spelen, Steven deed het op zijn 24e. "Australië is een soort van paradijsje waar je dan terechtkomt. Met lekker weer, mooie stranden en een schitterende natuur. Ik sluit ook zeker niet uit dat ik daar ooit terugkom."

Wel was het even wennen, het contrast met IJsland is immers immens groot. "Ik ging daar eind oktober weg, midden in een sneeuwstorm. Er lag echt een pak van een meter hoog ongeveer. Toen ik een paar maanden later aankwam in Australië, was het gewoon +35 graden. Die eerste twee weken had ik nog echt last van de jetlag, maar toen ik daar eenmaal gesetteld was dacht ik: hier moet ik van gaan genieten", iets wat Van Dijk sowieso heel bewust probeert te doen. "In Nederland ben je als voetballer vaak zó gefocust, en heb je zo’n tunnelvisie. Dat vind ik uiteraard ook fantastisch, maar als je dan weleens terugblikt, denk je: wat heb ik nou nog meer gedaan? Soms kan je het dan niet eens herinneren." 

Van Dijk werd eerste keeper bij Cove FC, dat destijds uitkwam op het vierde niveau. "Ik had eerlijk gezegd niet heel veel verwachtingen, maar ik wilde me vooral een beetje in de kijker spelen. Het niveau was niet heel goed, een beetje vergelijkbaar met de derde of vierde divisie in Nederland. Ik speelde er een heel sterk seizoen en ben toen op één stem na niet de keeper van het jaar geworden. De club vroeg na twee weken al of ik nog voor een jaartje bij wilde tekenen."

Weer op eigen benen
Van Dijk koos er uiteindelijk, ondanks zijn liefde voor het land, toch voor om terug te keren naar Nederland. Hij had nog wel een aanbieding van een andere Australische club op zak, maar wilde hogerop. Ook het tijdsverschil met het thuisfront speelde mee. Eenmaal transfervrij begon in Nederland weer de zoektocht naar een nieuwe club. Deze keer zonder zaakwaarnemer, waarmee Van Dijk in goed overleg had besloten te scheiden. "Dan sta je er helemaal alleen voor. Dus ik weer op LinkedIn, lijntjes uitgooien. Ik had geen stress meer, je weet dat er altijd wel iets komt. Je moet er wel gewoon voor zorgen dat je fit blijft, en hard werken. Als je binnenkomt bij een club en je ziet er niet fit uit, of je staat als een zoutzak op het veld, dan wil niemand je hebben. Dat zijn wel de basisvoorwaarden."

Na een stageplek in Armenië kwam hij in contact met het Faeröerse Vestur. "Ik had de trainer een berichtje gestuurd, maar ik kreeg geen reactie van hem. Toen kreeg ik twee of drie weken later opeens een berichtje van de directeur. Hij vroeg me of ik al een club had, dat was een hele leuke opsteker. We kwamen in contact en toen zei hij al heel snel: als we dit willen laten werken, moeten we heel snel zijn. De markt sloot daar op een woensdag, om 4 uur 's middags. Dat was mij niet duidelijk gemaakt. Toen kreeg ik twee uur voor de deadline, terwijl ik in de sportschool zat, het contract toegestuurd, met daarbij de opmerking dat de markt om 4 uur sloot. Dus ik snel naar de copyshop gefietst, want de printer thuis was kapot. Daar heb ik uiteindelijk een kwartier voor tijd alles geregeld. Ik wist op dat moment nog helemaal niets over het land. Dan zie je de plaatjes en kijk je 3 Op Reis en besef je: dit is wel heel bijzonder."

Keepen op de Schapeneilanden
Een paar dagen later zette hij zijn handtekening onder een contract voor een jaar, een keuze waar hij tot nog toe geen moment spijt van heeft gehad. "Door hoe het nu gaat, sta ik er zeker voor open om hier te verlengen. Het is echt super geregeld hier. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Ik rij een auto van de zaak, het krachthonk is goed en eiwitshakes zijn hier ook gewoon te verkrijgen. Het is ook echt een voetballand. Als we een thuiswedstrijd spelen zie je trommels en vlaggen. Als je door het dorp loopt spreken ze je aan, mensen weten wat er speelt. Dat is echt leuk om te zien. Bijna alle stadions liggen tussen bergen in en als je de bal hard genoeg raakt schiet je ‘m zo de zee in. Alleen de wind is wel echt lastig."

De Faeröer eilanden, die bekendstaan om de woeste natuur en frisse zeewind, geven Van Dijk rust. "Ik heb hier vaak dat ik wakker word, en dan zo zen ben. Ik ervaar gewoon nul stress hier. Dat heb ik in Nederland echt nog nooit ervaren. Ik had dat ook niet verwacht, hoor. Ik ben helemaal geen zweverig type, maar de rust die ik hier ervaar is echt een wereld van verschil. Ik heb zo’n ring, en die geeft aan dat ik veel beter, dieper en langer slaap. Je voelt je gewoon fitter. Ik heb hier nu echt het idee dat ik herinneringen maak en dingen beleef die ik anders nooit zou meemaken."

Football field in the Faroe Islands🇫🇴 pic.twitter.com/MfXV4NtYlp

— TheSoulSparks (@TheSoulSparks) February 6, 2023

De kans is klein dat de Schapeneilanden het eindstation zijn van de globetrotter op kicksen. "Ik zou heel graag nog ooit eens in Azië willen spelen, omdat ik die cultuur fantastisch vind. Als je dat kan vertellen aan je kinderen later…"